Urodził się 15 listopada 1877 r. w Grodzisku. Syn Mendla, powstańca 1863 r., i Rudy z Secemskich.
Uczył się w żydowskich szkołach religijnych w Łodzi, Skierniewicach i Radomiu, a od 1894 r. kształcił się w szkole rzemieślniczej w Warszawie.
Od 1897 r. członek PPS ps. „Jakub Hartman”. Za udział w demonstracji 1 maja 1898 r. osadzony w warszawskiej cytadeli. Zwolniony, wyjechał do Łodzi,gdzie wznowił działalność partyjną. Zwolennik asymilacji żydowskiego ruchu robotniczego. Zagrożony aresztowaniem, w sierpniu 1900 r. wyjechał do Wlk. Brytanii. Od września członek Oddziału Zagranicznego PPS w Londynie. Pracował w redakcji i drukarni wydawanego przez PPS żydowskiego pisma „Der Arbajter”. Tłumaczył na język jidysz odezwy i pisma. Prowadził działalność agitacyjną w dzielnicach zamieszkałych przez Żydów.
W czerwcu 1901 r. wyjechał do Nowego Jorku. Przez krótki czas należał do Zw. Pomocy, jednak na skutek osobiostych animozji opuścił jego szeregi. Od marca 1902 r. pracował w redakcji dziennika „Forward”. W końcu roku powrócił do Londynu i podjął poprzednią działalność. Był zecerem i redaktorem nowego pisma „Di Proletarisze Welt”. Współpracował też z „Przedświtem” i kwartalnikiem „Światło”. W 1904 r. wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych. Mieszkał w Nowym Jorku. Działał w Zw. Socjalistów Polskich, pracował w redakcji żydowskiego pisma „Świat Pracy” i dziennika „Forward”.
Zmarł po 1933 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
„Monitor Polski” nr 292/1933; B. Winnicka, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987.