Leon Babula

Urodził się 3 sierpnia 1895 r. w Dzikowie (obecnie część Tarnobrzegu). Syn Piotra i Marii z Wolińskich.

Ukończył szkołę ludową i rzemieślniczą w Tarnobrzegu.

Pracował jako stelmach.

Od grudnia 1912 r. członek Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej 4 sierpnia 1914 r. wyjechał z grupą strzelców z Tarnobrzegu do Krakowa, gdzie wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich. Jako „Wyskok” 8 sierpnia w składzie IV plut. 2 komp. III baonu 1 pp LP wyruszył w pole. We wrześniu wysłany w rejon Tarnobrzegu po grupę ochotników, dostał się do niewoli rosyjskiej pod Zarzekowicami. Wkrótce zbiegł i ukrywał się. W lutym 1916 r. zgłosił się do kadry Legionów w Kozienicach. Przydzielony do komp. technicznej w Dęblinie. W październiku chory, leczył się w szpitalu w Rabce, a następnie przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku.

Po kryzysie przysięgowym, od września 1917 r., nie chcąc zostać wcielonym do armii austro-węgierskiej, ukrywał się.

Jako „Leon Woliński” należał do POW w Piotrkowie, Lublinie i Chełmie.

Na początku 1919 r. wstąpił do WP. Służył w 17 pp. Brał udział w walkach z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej, z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim i ukraińskim. W 1921 r. został zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce mieszkał w Tarnobrzegu, gdzie prowadził sklep. Posiadał koncesję na sprzedaż wyrobów tytoniowych.

Działacz BBWR, był też prezesem oddziału Zw. Strzeleckiego w Tarnobrzegu.

Podczas II wojny światowej pracował jako stolarz. Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK. Aresztowany 5 kwietnia 1943 r. przez Niemców, był więziony w Tarnowie. 21 maja przewieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr więźnia 122 610). 24 czerwca 1944 r. wywieziony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie, zbiegł w czasie transportu. Przedostał się do Krakowa, gdzie ukrywał się u siostry.

Po wojnie mieszkał w Tarnobrzegu, gdzie zmarł 21 czerwca 1961 r. i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.