Urodził się 20 marca 1889 r. w Ciężkowicach. Syn Jana i Marii z Sokołowskich.
Ukończył seminarium nauczycielskie oraz Akademię Handlową w Krakowie. Następnie studiował w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Członek Tow. Gimnastycznego „Sokół”, a od 1914 r. Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Był słuchaczem na kursie w szkole km w Brucku (do 30 stycznia 1915 r.). Następnie służył w okm VI baonu 7 pp LP. Szczególnie wyróżnił się podczas odwrotu z pod Kościuchnówki (6-7 lipca 1916). Po likwidacji pułku w końcu września został przydzielony do 5 pp LP. 1 stycznia 1917 r. otrzymał stopień chor. piech.
Po likwidacji Legionów w POW. Był komendantem POW w Borysławiu.
Od 1 listopada 1918 r. w WP. Jako ppor. piech. był dowódcą komp. km I baonu 5 pp leg. Uczestniczył w odsieczy Lwowa oraz w walkach z Ukraińcami w okolicach tego miasta. Od 10 maja do 6 lipca 1920 r. w stopniu kpt. piech. dowodził 4 komp. km 1 pp leg, a równocześnie (20 czerwca-7 lipca) – 8 komp. Brał udział w działaniach przeciwko bolszewikom na Ukrainie. Od 7 do 14 lipca stał na czele II baonu pułku, a od 17 lipca 1920 do kwietnia 1922 r. baonu zapasowego 1 pp leg.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 i awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., po likwidacji baonu był p.o. komendanta kadry baonu zapasowego 1 pp leg (1923) i dowódcą I baonu pułku (1924). Następnie od 29 listopada 1927 r. komendant kwatery głównej MSWojsk. W marcu 1929 r. przydzielony do 36 pp, był zastępcą dowódcy pułku. Równocześnie studiował w SGGW w Warszawie. Od grudnia kierownik 4 Okręgowego Urzędu WF i PW. 1 lutego 1932 r. przeniesiony do dyspozycji dowódcy OK nr IV, 15 lipca został komendantem Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich nr 1 w Koninie. W 1935 r. pozostawał w składzie osobowym I wiceministra SWojsk. Wiosną 1939 r. był delegatem ministra SWojsk do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Podczas kampanii 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. Był zastępcą kwatermistrza Dowództwa Obrony Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w oflagu VII A w Murnau. 29 kwietnia 1945 r. uwolniony przez oddziały amerykańskie. W tym też roku powrócił do kraju.
Pracował w spółdzielczości mleczarskiej, działał społecznie w kółkach rolniczych.
Zmarł 10 listopada 1973 r. w Jabłonnie i tam został pochowany.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Apolonią Wójcicką, miał z nią synów Stanisława (ur. 1923), Jacka (ur. 1926), Andrzeja (ur. 1929) i Krzysztofa (ur. 1938).
A. Borkiewicz, Dzieje 1-go pułku piechoty Legionów (1918-1920), Warszawa 1928; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 5, Warszawa 2007; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” nr 29/1932; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.