Leon Gallas

Urodził się 23 marca 1889 r. w Siedliszowicach pow. Tarnów. Syn Józefa i Ludwiki z Nagawieckich. Brat Kazimierza (zob.).

Ukończył Szkołę Realną w Tarnowie (1909 r.). Należał do młodzieżowej organizacji „Promieniści”. Do 1911 r. studiował na Politechnice Lwowskiej, działał wówczas w „Bratniej Pomocy”.

Następnie odbył obowiązkową służbę wojskową w armii austro-węgierskiej w charakterze jednorocznego ochotnika. Służył w 32 pp Obrony Krajowej.

W styczniu 1913 r. został zastępcą, a następnie komendantem Zw. Strzeleckiego w Tarnowie ps. „Leon”. Na początku 1914 r. zrezygnował z tej funkcji, poświęcając się pracy instruktorskiej.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Służył w 30 pp. 18 października 1914 r. został ciężko ranny w rejonie Kraśnika, po rekonwalescencji w szpitalu w Pradze 16 marca 1915 r. powrócił na front. Został dowódcą komp. 30 pp. 16  września 1916 r. ponownie ranny. Po rekonwalescencji przez krótki okres czasu pracował w administracji wojskowej, po czym powrócił do 30 pp. 1 marca 1917 r. awansował na por. piech. W marcu 1918 r. skierowany do administracji wojskowej, a w sierpniu urlopowany w celu ukończenia studiów. Powrócił do Tarnowa i tam nawiązał kontakt z organizacją „Wolność”, stanowiącą ekspozyturę POW w armii austro-węgierskiej. Po rozbrojeniu okupantów 31 października wstąpił do WP.

Był komendantem żandarmerii w baonie zapasowym 20 pp. Od sierpnia 1919 r. p.o. komendanta Okręgu Żandarmerii Krajowej w Wadowicach, po czym przeszedł do służby w Policji Państwowej.

Od 1 października 1919 r. był p.o. komendanta policji w Białymstoku, następnie (15 lutego-13 listopada 1920, początkowo jako p.o.) w Lublinie, po czym do 31 grudnia 1923 r. w Kielcach. Od 1 stycznia 1924 do 30 kwietnia 1925 r. zajmował stanowisko naczelnika Urzędu Śledczego w województwie poleskim, po czym od 1 sierpnia 1925 do 23 grudnia 1927 r. komendanta policji w Zdołbunowie oraz p.o. komendanta powiatowego w Kowlu. Od 23 grudnia 1927 r. pozostawał w dyspozycji komendanta wojewódzkiego w Krakowie, po czym od 7 lutego 1928 do 1 lipca 1929 r. był komendantem policji w Krakowie. Od 1 lipca 1929 do sierpnia 1930 r. nadkomisarz Policji Państwowej i oficer inspekcyjny w komendzie w Lublinie. Następnie przeszedł do pracy w administracji państwowej.

Od 26 sierpnia 1930 do 22 marca 1932 r. był starostą grodzkim we Lwowie, a następnie starostą powiatowym we Wrześni (do 23 marca 1934 r.) i w Żydaczowie. Funkcję tę sprawował do wojny.

Podczas II wojny światowej w 1939 r. po agresji sowieckiej 18 września przeszedł na Węgry. Należał do budapesztańskiej grupy piłsudczyków, która utworzyła Obóz Polski Walczącej i umożliwiła ucieczkę marsz. Edwarda Rydza-Śmigłego z Rumunii na Węgry, a potem jego powrót do Polski. Należał do najbliższego otoczenia marsz. Rydza-Śmigłego na Węgrzech. W czerwcu 1943 r. powrócił do kraju. Został naczelnikiem oddziału polityczno-społecznego w wydz. bezpieczeństwa Delegatury Rządu RP na Kraj w Krakowie. 6 stycznia 1945 r. przypadkowo aresztowany przez Niemców, 16 stycznia zwolniony.

W marcu 1945 r. aresztowany przez NKWD, został osadzony w więzieniu przy ul. Montelupich. We wrześniu skazany na karę pięciu lat więzienia. W wyniku amnestii w końcu lutego 1946 r. zwolniony.

Zmarł 13 marca 1946 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. X.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1919 r.) z Marią Jasieńską, miał syna Henryka (1920-1988), prawnika, i córkę Janinę (1923-1990) zamężną Wodnicką.