Urodził się 11 lutego 1883 r. w Gorzkowie pow. Krasnystaw. Syn Edwarda.
Pracował jako urzędnik prywatny.
W 1905 r. wstąpił do PPS; należał do jej Organizacji Bojowej. Uczestniczył m.in. w zamachu na oberpolicmajstra Karla Nolkena (26 marca 1905) i konfiskacie kasy powiatowej w Mińsku Mazowieckim (26/27 grudnia 1905 r.). Ukończył kurs instruktorów wydziału bojowego PPS w Krakowie. Następnie od sierpnia 1906 r. jako dowódca trzech „piątek” bojowych kierował OB PPS w Radomiu. Uczestnik akcji wykradzenia 10 więźniów skazanych na karę śmierci z więzienia przy ul. Pawiej w Warszawie (24 czerwca 1906). Po rozłamie w partii w listopadzie 1906 r. w PPS-Lewicy. Razem z Stanisławem Hemplem kierował oddziałami OB PPS-Lewicy w Radomiu. Aresztowany w końcu tego miesiąca w Warszawie, zdołał zbiec z aresztu. Ponownie aresztowany w Warszawie 9 stycznia 1907 r., został skazany w trybie administracyjnym na pięć lat zesłania do oddalonych guberni cesarstwa rosyjskiego. Więziony w cytadeli, zbiegł przed zesłaniem i przedostał się do Krakowa. W latach 1907–1908 działał tam w sekcji PPS-Lewicy.
Od 1908 r. mieszkał we Lwowie. Później, ze względu na stan zdrowia, przebywał w sanatorium Kazimierza Dłuskiego w Zakopanem.
Z czasem związał się z ruchem niepodległościowym: należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Początkowo służył w 1 pp LP (zastępca dowódcy plut. żandarmerii), awansując do stopnia ppor. żand. W maju 1915 r. przebywał w szpitalu rezerwowym nr 1 w Meranie. Po utworzeniu 6 pp LP (28 lipca 1915) przydzielony do tego pułku. Dowodził 3 komp. Chory, wiosną 1916 r. leczył się w szpitalu rezerwowym nr 1 w Meranie. W czasie walk pod Kościuchnówką 6 lipca został ranny pod Polską Górą. Przewieziony do szpitala twierdzy nr 4 w Krakowie, po wyleczeniu się z ran wiosną 1917 r. został przeniesiony do stacji zbornej LP w Lublinie.
W czasie kryzysu przysięgowym aktywnie wspierał akcję J. Piłsudskiego, w związku z czym zwolniono go z Legionów (16 lipca 1917) i internowano w Beniaminowie. Ze względu na stan zdrowia został zwolniony z obozu.
Wstąpił wówczas do POW. Wysłany na Ukrainę, zachęcał Polaków, żołnierzy armii austriackiej, do tworzenia oddziałów narodowych. W listopadzie 1918 r. znalazł się w szeregach oddziału płk. Czesława Rybińskiego. Podczas bitwy z Ukraińcami pod Mikulińcami (29 listopada) dostał się do niewoli.
Skatowany przez Ukraińców, na skutek odniesionych obrażeń zmarł w grudniu 1918 r. w więzieniu w Tarnopolu.
Pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 5 kl. i Krzyż Niepodległości z mieczami.
CAW, akta Krzyża Niepodległości z mieczami 3; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego t. I: Tradycja, Warszawa 1939; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW-Wschód, 1914–1921, Olsztyn 2012; J. Konefał, Legiony Polskie w Lubelskiem 1914–1918, Lublin 1999; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; Lista strat Legionu Polskiego. Od 1 maja do 1 lipca 1915, Piotrków 1915; „Monitor Polski” nr 300/1930; J. Pająk, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; Rok bojów na Polesiu 1915–1916, Warszawa 1917; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; S.F. Składkowski, Beniaminów 1917–1918, Warszawa 1935.