Urodzi się 7 maja 1884 r. w Pękulicach na Pomorzu. Syn Maksymiliana i Anieli.
W latach 1903-1907 studiował stomatologię w Berlinie.
W 1908 r. podjął praktykę stomatologiczną w Poznaniu.
W czasie I wojny światowej od 1918 r. członek POW Zaboru Pruskiego.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Następnie w WP. Służył w nim do 1922 r., po czym został przeniesiony do rezerwy. Uzyskał stopień kpt. rez.
Od 1919 r. studiował medycynę na Uniwersytecie Poznańskim. W 1923 r. uzyskał doktorat stomatologii na Wydz. Lekarskim uniwersytetu w Jenie, a 15 września 1924 r. ukończył Wydz. Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując dyplom lekarski.
Pracował w klinice chirurgicznej Uniwersytetu Poznańskiego i na oddziale chirurgicznym Akademii Stomatologicznej w Warszawie. Od 1934 r. zajmował stanowisko kierownika polikliniki stomatologicznej Uniwersytetu Poznańskiego. Był też wykładowcą na tej uczelni. W 1937 r. został docentem stomatologii oraz zastępcą profesora.
Mieszkał w Poznaniu.
Podczas II wojny światowej zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii 1939 r., a następnie przedostał się do Francji. Po jej upadku w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. W latach 1941-1947 wykładał stomatologię na Polskim Wydz. Lekarskim w Edynburgu. Następnie powrócił do Polski.
Objął wówczas kierownictwo katedry stomatologii i studium lekarsko-dentystycznego w Poznaniu. W 1949 r. otrzymał tytuł prof. zwuyczajnego i stanowisko kierownika zakładu chirurgii stomatologicznej Akademii Medycznej w Poznaniu. Autor prac specjalistycznych. W 1959 r. przeszedł na emeryturę.
Zmarł 21 lipca 1962 r. w Poznaniu.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał złoty Krzyż Zasługi.
W. Lisowski, Profesorowie i wykładowcy Polskiego Wydziału Lekarskiego w Edynburgu (1941-1949), „Skalpel” nr 1/2008; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? t. 2, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 64/1938; Polski Almanach Medyczny na rok 1956, Warszawa 1957; W sprawie dr. Laknera, „Orędownik” nr 159/1936.