Leon Marian Ordyniec

Urodził się 11 kwietnia 1893 r. w m. Horyhlady pow. Tłumacz. Syn Władysława Jana i Antoniny z Janiszewskich. Uczył się w gimnazjum w Buczaczu.

Działacz Drużyn Bartoszowych. Założyciel i zastępca naczelnika Drużyny Bartoszowej we Folwarkach (25 sierpnia – 30 września 1912), zastępca naczelnika Drużyny Bartoszowej w Oleszy (1 września 1912–1 lutego 1913), założyciel i naczelnik Drużyny Bartoszowej w Wojciechówce (grudzień 1913 – 25 sierpnia 1914). Ukończył kurs wojskowy organizacji w lipcu 1913 r., został mianowany rotnikiem. Od 1 lutego 1913 do 25 sierpnia 1914 r. był mężem zaufania Rady Naczelnej na chorągiew buczacką.

Podczas I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim, po jego rozwiązaniu (21 września 1914) wcielony do armii austro–węgierskiej. Dostał się do niewoli rosyjskiej, z której zbiegł. Wstąpił do Legionów Polskich pod pseudonimem. „Tatar”. Służył w 2 komp. V baonu 7 pp LP. Ranny podczas bitwy pod Kościuchnówką (4–6 lipca 1916). W lipcu 1917 r. w stopniu st. szer. służył w oddziale sztabowym 5 pp LP.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) służył w Wojsku Polskim. Po wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920 odesłany do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r. Na początku lat 30. mieszkał w Gdyni. Pracował jako urzędnik. W drugiej połowie tej dekady mieszkał we Lwowie. W 1939 r. pracował jako radca w dowództwie  Korpusu Ochrony Pogranicza  w Warszawie.

Po klęsce kampanii wrześniowej 1939 r. aresztowany przez Sowietów. Wywieziony na podstawie listy nr 055/4 z 5–9 maja 1940 r.,  zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Opublikował: Chorągiew buczacka Drużyn Bartoszowych, Warszawa 1939.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.