Urodził się 6 listopada 1896 r. w Kielcach. Syn Leona i Marii z Marszyckich.
Ukończył szkołę handlową w Kielcach.
W czasie I wojny światowej od sierpnia (3 października?) 1914 do kwietnia 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 komp. I baonu 1 pp LP. Superarbitrowany 3 kwietnia 1915 r. w Skoczowie.
Od listopada 1918 r. w WP. W składzie 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp) brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa. Następnie w 5 pp leg. W 1920 r. ukończył Szkołę Podchorążych Wojsk Taborowych. Po jej ukończeniu przydzielony do szw. zapasowego taborów nr 2. W październiku 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. tab. z 1 czerwca 1919 r.
W 1931 r. ukończył Politechnikę Lwowską.
Od 1934 r. pracownik cywilny w Instytucie Technicznym Intendentury w Warszawie. W tym też roku uzyskał następującą opinię: Bardzo dobrze fachowo i służbowo przygotowany do spełniania swych obowiązków. Wyniki pracy b. duże. (…) Zasługuje na szczególne wyróżnienie.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 059/1 z 9 maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie awansował na kpt. (!)
Żonaty z Zofią N., miał córkę Hannę (1928-1997).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 63/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1993.