Bojownikom niepodległości

Leonard Lubański

(1887-1942)

Urodził się 19 października 1887 r. w Wołosówce. Syn Antoniego i Feliksy z Żochowskich. Brat Edmunda (zob.).

Po 1918 r. w WP. W 1920 r. w 13 pap. Był dowódcą baterii, a następnie dyonu.

Zweryfikowany jako mjr art. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. pełnił służbę w szefostwie artylerii i służby uzbrojenia DOK nr VII w Poznaniu. Następnie sprawował funkcję zastępcy dowódcy 7 pac. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na ppłk. art. W listopadzie 1927 r. został dowódcą 5 oddziału służby uzbrojenia. Od 1 kwietnia 1928 do 22 stycznia 1931 r. dowodził 5 dak. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na płk. art., od 23 stycznia 1931 do 12 października 1935 r. był dowódcą 27 pal. Następnie dowodził 4 Grupą Artylerii. Od marca 1939 r. dowódca artylerii Armii „Łódź”.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Po walkach w okolicach Łodzi 8 września przedostał się do Warszawy, gdzie został dowódcą artylerii Armii „Warszawa”.

Zmarł 2 marca 1942 r. w Otwocku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A-12.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 259/1937
Źródła

L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 259/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; J. Rómmel, Za honor i Ojczyznę, Warszawa 1957; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.