Urodził się 10 października 1888 r. w Warszawie. Syn Andrzeja i Bronisławy z Mianowskich.
Ukończył cztery klasy gimnazjum realnego w Warszawie. Aresztowany przez władze rosyjskie podczas manifestacji na pl. Grzybowskim (13 listopada 1904 r.). Potem zwolniony. Uczestnik strajku szkolnego (1905), ukończył szkołę techniczną.
W czasie I wojny światowej w 1918 r. wstąpił do III Korpusu Polskiego na Ukrainie. Służył też w oddziale partyzanckim rtm. Feliksa Jaworskiego.
Aktor, używał ps. „Michał Halicz”. Debiutował w 1919 r. w warszawskim teatrzyku „Qui Pro Quo”. Występował w Teatrze Rozmaitości we Lwowie (1919-1920), w teatrzyku „Miraż” w Warszawie (1920), w „Qui Pro Quo” (1922, 1925, 1927), w Teatrze Premier, w „Nowościach” (1926. 1931), w „Wodewilu”, „Perskim Oku”, Teatrze Nowym w Poznaniu (1929), „Uśmiechu Warszawy” (1930), „Mignon”, „Morskim Oku” (1931-1933), „Cyganerii” (1933), „Starej Bandzie” (1934-1935), „Hollywood” (1935) oraz w Teatrze Wielkim (w repertuarze operetkowym, 1936-1938). Debiutował na ekranie w filmie Czaty (1920 r.). Łącznie zagrał w blisko 40 filmach. Wieloletni członek Zarządu Głównego Zw. Artystów Scen Polskich. Przewodniczący CZAR w Warszawie.
Podczas II wojny światowej służył w 1 DPanc.
Zdemobilizowany, zamieszkał w Wlk. Brytanii. Był tam członkiem ZASP (1948-1949).
Zmarł 1 marca 1969 r. i został pochowany na cmentarzu Rippleside w Barking.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Był żonaty.
„Dziennik Polski, Dziennik Żołnierza” nr 78/1969; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 64/1938.