Urodził się 19 czerwca 1895 r. w Komarnie pow. Rudki. Syn Leona, lekarza, i Marii z Paszkowskich.
Studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim.
Od 3 listopada 1918 r. w stopniu ppor. san. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Początkowo należał do lotnego patrolu sanitarnego w szpitalu na Technice, a potem był lekarzem w pociągu pancernym PP3 (potem: Ppłk Lis-Kula). Ranny 22 czerwca 1919 r. pod Wołczuchami. Latem 1920 r. był lekarzem detachment mjr. Romana Abrahama. W jego składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami w okolicach Lwowa. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. plek. z 1 czerwca 1919 r., 2 stycznia 1932 r. awansował na kpt. rez. lek.
Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, w 1924 r. uzyskując dyplom lekarski.
Mieszkał we Lwowie. Pracował jako dyrektor Sanatorium Czerwonego Krzyża we Lwowie. Specjalizował się w chorobach wewnętrznych.
W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, był chirurgiem w szpitalu miejskim w Jaśle.
Po kampanii 1939 r. powrócił na zajmowane poprzednio stanowisko. Aresztowany przez Sowietów w 1940 lub 1941 r., został osadzony w więzieniu „Brygitki” we Lwowie.
Tam zmarł przed 22 czerwca 1941 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl.i Medalem Niepodległości.
Żonaty, małżeństwo to było bezpotomne.
R. Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 roku, Rzeszów 1989; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofira drugiej wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; „Monitor Polski” nr 258/1933; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Z. Orwicz, „Wołczuchy”, „Żołnierz Polski” nr 27/1919; J. Pogonowski, Bój o Lwów, Gdańsk 1921; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.