Leszek Lubicz–Nycz

Urodził się 20 sierpnia 1899 r. w Brzesku. Syn Henryka, lekarza, i Konstancji z Junosza-Borkowskich.

Uczył się w szkole ludowej w rodzinnej miejscowości, a potem w gimnazjum w Bochni (1909-1910) i w I gimnazjum w Nowym Sączu. Tam 4 czerwca 1917 r. uzyskał maturę.

W czasie I wojny światowej od 14 lutego 1916 r. w Legionach Polskich. Służył w 6 pp LP, uczestniczył w walkach na Wołyniu. 23 listopada przeniesiony do 1 part LP. W pułku pełnił służbę do 29 września 1917 r.

Podjął wówczas studia w Akademii Rolniczej w Dublanach.

Od 13 listopada 1918 r. w WP.  Służył w 1 pagórskiej i 1 września 1919 r. został mianowany pchor. Na początku marca 1920 r. wyruszył na front bolszewicki. Uczestniczył m.in. w ofensywie kijowskiej, bitwie warszawskiej i w bitwie niemeńskiej. Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu (27 lutego 1920-10 lutego 1921).

Mianowany ppor. art. (1 kwietnia 1922), z dniem 1 listopada 1923 r. awansował na por. art. W 1922 r. przydzielony do 1 pap leg. Zweryfikowany jako por. art. z 1 listopada 1920 r.

Ukończył trzymiesięczny kurs gimnastyczno-sportowy (28 sierpnia-19 grudnia 1922), dziewięciomiesięczny kurs wychowania fizycznego (17 października 1924-17 czerwca 1925), i 10. miesięczny kurs szermierczy (5 października 1925-4 września 1926) w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportu w Poznaniu. W styczniu 1927 r. został instruktorem w Ośrodku WF w Wilnie. Był wówczas kierownikiem sekcji szermierczej WKS Pogoń Wilno. 20 lutego 1928 r. skierowany jako instruktor szermierki i narciarstwa do poznańskiej Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportu. Od 1929 r.  dowódca komp. podoficerskiej w Centralnym Instytucie WF w Warszawie. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. art., dowodził komp. oficerską. 11 maja 1933 r. przeniesiony do 14 pal, był dowódcą baterii. 19 marca 1937 r. awansował na mjr. art. Wiosną 1939 r. był dowódcą II dyonu 14 pal.

Sportowiec, był szermierzem, reprezentującym AZS Warszawa (1927-1929), Legię Warszawa (1929-1933) i AZS Poznań (od 1934 r.). Mistrz WP w szabli (1928), mistrz Polski w szabli (1931, 1934), zdobywca trzeciego miejsca w drużynie na mistrzostwach Europy (1930, 1934). Reprezentant Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles w 1932 r. Zdobył tam trzecie miejsce w konkursie drużynowym w szabli oraz dotarł do półfinału w turnieju indywidualnym. Jako pierwszy w kraju uzyskał dyplom fechmistrza amatora, w 1936 r. zdobył trzecie miejsce w szabli w mistrzostwach Polski. Potem był sędzią międzynarodowym oraz członkiem zarządu Polskiego Zw. Narciarskiego (1937).

Jako dowódca II dyonu 14 pal w ramach Armii „Poznań”  wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Następnie na czele grupy żołnierzy przebijał się do Warszawy.

Poległ 22 września 1939 r. w Łomiankach Dolnych. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A-10.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 4 kl. i awansował na ppłk.

Rodziny nie założył.