Lucjan Jagodziński

Urodził się 7 grudnia 1894 r. w Inowrocławiu. Syn Jana i Anny z Dobiejowskich.

Ukończył gimnazjum w Inowrocławiu, w 1914 r. uzyskując maturę. Od 1909 r. należał do Towarzystwa T. Zana w rodzinnym mieście, którego w 1913 r. został wiceprzewodniczącym. Zorganizował drużynę skautową i kierował nią do ukończenia gimnazjum.

W czasie I wojny światowej 14 listopada 1914 r. powołany do armii niemieckiej. Jako podoficer artylerii walczył na froncie zachodnim i tureckim, awansując na kadeta oficera.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Współorganizator oddziałów powstańczych w Inowrocławiu. Brał udział w walkach o to miasto (2 stycznia 1919). Po jego zdobyciu osobiście aresztował mieszkańców pozostających w związku z armią niemiecką, doprowadzając do ich internowania w Szczypiornie.Od 6 stycznia w II baonie w Inowrocławiu. Od lutego do października w stopniu ogn. pchor. służył w 6 baterii 2 pac wlkp w Poznaniu. Mianowany ppor. art. w październiku 1919 r., od listopada był oficerem 4 baterii tego pułku. W grudniu przeniesiony do dowództwa XV BArt. Od kwietnia 1920 r. walczył z bolszewikami w szeregach 15 pac. Był młodszym oficerem baterii i oficerem łączności. Wyróżnił się podczas walk odwrotowych.

6 VII 1920 dostaje bateria rozkaz zniszczenia mostu przez Berezynę. Por. Jagodziński będąc na wysuniętej obserwacji, kieruje ogniem. Kilkunastu celnymi strzałami rozbija most, co uniemożliwiło niezawodnie szybki pościg bolszewikom. Również pod Berdyczowem, gdzie jest dcą plut. spełnia zaszczytnie swe zadanie pracując ręka w rękę z piechotą.

W czerwcu 1921 r. został oficerem 1 baterii 15 pac. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., od listopada 1922 do marca 1923 r. był dowódcą 2 baterii i oficerem materiałowym 7 pac. Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. art., służył w 7 pac. Od marca do sierpnia 1928 r. przebywał na kursie dowódców baterii w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Następnie instruktor (1928) 1 baterii szkolnej, dowódcą baterii, administrator i p.o. kwatermistrza  (1929–1932) Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Ukończył kurs unifikacyjny w Rembertowie oraz w dowódców dyonu w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Od lipca do września 1932 r. instruktor w Szkole Podoficerów Zawodowych Artylerii w Toruniu. Następnie do maja 1933 r. dowodził baterią i dyonem 16 pal. Od maja 1933 do marca 1935 r. był referentem techniczno-materiałowym w Departamencie Artylerii MSWojsk. 18 stycznia 1935 r. skierowany na kurs wywiadowczo-informacyjny w Oddz. II Sztabu Głównego. Po jego ukończeniu pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego MSWojsk. Od 16 czerwca referent w referacie „Zachód” wydziału wywiadowczego Oddz. II Sztabu Głównego. Od 25 maja 1936 r. przebywał na 11. tygodniowym stażu szkoleniowym w samodz. referacie „Niemcy”, przeszedł też szkolenie w MSZ w zakresie problematyki konsularnej. Od 1 października 1936 r. referent w służbie specjalnej na zagranicznej placówce wywiadowczej. Formalnie był pracownikiem kontraktowym i referentem handlowym konsulatu w Essen i w Düsseldorfie. Na tym stanowisku uzyskał cenne informacje na temat koncernów Kruppa i Rheinmetall. Formalnie pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego MSWojsk.

Podczas II wojny światowej do lutego 1940 r. przebywał na placówce wywiadowczej w Brukseli. Odwołany do Francji, do czerwca był komendantem Szkoły Podoficerów Artylerii w obozie w Coëtquidan. Po upadku Francji ewakuowany do Wlk. Brytanii, od czerwca do sierpnia pełnił obowiązki referenta w Komendzie Obozu Wojska Polskiego w Douglas, po czym do marca 1941 r. był zastępcą dowódcy i dowódcą kolumny zaopatrzenia 1 pac. Od marca 1941 do lutego 1943 r. sprawował funkcję wykładowcy w Szkole Oficerów Wywiadu w Londynie i Glasgow. 1 stycznia 1943 r. awansował na mjr. art. Następnie był zastępcą szefa Ekspozytury Oddz. II „Afryka Północna”. Po jej likwidacji (marzec 1944) 1 czerwca został oficerem wywiadowczym Oddz. Informacyjnego 2 Korpusu Polskiego we Włoszech.. 31 marca 1945 r. odkomenderowany do sekcji G2 (wywiad) dowództwa amerykańskiej 5 Armii, został przydzielony do Ośrodka Interogacji jeńców niemieckich, gdzie przebywał do 31 lipca 1945 r.

Od 1 marca 1947 r. przebywał na dwumiesięcznej praktyce w firmie „J. Stuard”. 12 kwietnia wstąpił do Polskiego Ko9rpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Po demobilizacji zamieszkał w Londynie. Pracował jako urzędnik kontraktowy na poczcie.

Należał do Stow. Polskich Kombatantów, współpracownik Instytutu i Muzeum im. gen. Sikorskiego. W maju 1963 r. został wybrany wiceprzewodniczącym Prezydium Rady Zjednoczenia Polskiego w Wlk. Brytanii.

Zmarł 27 sierpnia 1968 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Zofią Renatą Ossowską, miał córki Annę (ur. 1937) zamężną Sokołowską i Ewę Zofię (ur. 1939).