Urodził się 8 czerwca 1891 r. w Dąbrowicy pow. Sarny. Syn Władysława i Antoniny z Wysoczańskich.
Ukończył Szkołę Handlową w Lublinie (1910 r.), po czym podjął studia na politechnice w Leodium.
Należał do ZWC i Związku Strzeleckiego.
3 sierpnia 1914 r. przydzielony do 1 komp. kadrowej, z którą 6 sierpnia wyruszył w pole ps. „Pluch”. Następnie w 5 pp LP. Służył jako dowódca plut. w 3 komp. IV baonu. Z dniem 1 kwietnia 1916 r. mianowany przez Komendę Legionów chor. piech.
Odznaczył się szczególnie pod Łowczówkiem i Konarami, gdzie poprowadził skutecznie flankowy atak na gniazdo karabinów maszynowych. W bitwie pod Raśną, wysunięty ze swym plutonem o wiorstę przed pozostałymi pozycjami, utrzymał się tam pod najcięższym ogniem przez całą noc, zanim posunął się cały front. Zaatakowany pod Stawygorożem, brawurowo prowadził osłonę flanki. Pod Kostiuchnówką był ostoją wytrzymałości dla innych, gdzie przez trzy dni, wśród najcięższych strat, pułk ofiarnie pełnił służbę osłony odwrotu pod huraganowym ogniem nieprzyjaciela.
W lipcu 1916 r. odkomenderowany do POW, kierował okręgiem kaliskim.
Od 4 maja 1917 r. ponownie w 5 pp LP. W następstwie kryzysu przysięgowego 16 lipca 1917 r. zwolniony z Legionów, a następnie internowany przez Niemców w Beniaminowie.
Po uwolnieniu z obozu (wiosna 1918 r.) służył w POW w Warszawie. W listopadzie 1918 r. skierowany do Siemiatycz, w celu przeprowadzenia mobilizacji tamtejszej POW.
2 grudnia mianowany ppor. piech. W marcu 1919 r. w stopniu por. piech. został dowódcą komp. (potem też w zastępstwie i baonu) 22 pp. 1 grudnia 1919 r. awansował na kpt. piech. Następnie oficer sztabu 9 DP, Grupy Poleskiej i 5 Armii (szef sekcji ogólnej).
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, w latach 1921–1923 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Następnie jako referent i kierownik referatu służył w Oddz. I Sztabu Generalnego. Awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na mjr. SG piech., od listopada 1925 r. dowodził baonem 80 pp. W marcu 1927 r. powrócił do Oddz. I Sztabu Generalnego. 1 stycznia 1929 r. awansował na ppłk. dypl. piech. Został wówczas szefem sztabu OK nr III w Grodnie. Od 23 marca 1932 r. zastępca dowódcy 50 pp, a od 26 stycznia 1934 r. dowódca pułku KOP „Głębokie”. 1 stycznia 1936 r. awansował do stopnia płk. dypl. piech. Wiosną 1939 r. był dowódcą Obozu Warownego „Wilno”. W końcu sierpnia 1939 r. został dowódcą piechoty dywizyjnej 35 DP rez.
Podczas kampanii 1939 r. na tym stanowisku walczył m.in. w obronie Lwowa. Po kapitulacji załogi miasta (22 września) dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej oraz orderem Gwiazdy Rumunii 4 kl., pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.
Poświęcono mu tablicę pamiątkową w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; J.M. Majchrowski, Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału, Kraków 2014; „Monitor Polski” nr 18/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; S.F. Składkowski, Beniaminów 1917–1918, Warszawa 1935.