Lucjusz Mioduszewski

Urodził się 11 lutego 1886 r. w Warszawie. Syn Leona i Kazimiery z Andruszkiewiczów.

W roku 1904 wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku; 31 grudnia 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Służbę duszpasterską podjął jako wikariusz w parafii pw. św. Jana Kantego w Krasnosielcu (1910–1913), pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wąsewie (1913–1914) i pw. św. Jana Apostoła w Nurze.

Po wybuchu I wojny światowej (28 lipca 1914) we wrześniu został kapelanem w Armii Imperium Rosyjskiego. Służył w niej do 1917 r. Następnie przez rok pracował jako prefekt i kapelan dla wygnańców przy Centralnym Komitecie Obywatelskim w Orszy (miasto w północno-wschodniej części Białorusi, nad Dnieprem). Następnie służył jako kapelan wygnańcom w Czycie na Syberii.

1 lipca 1918 r. w Ufie (stolica Baszkirii w Rosji) został sformowany 1 Pułk Strzelców Polskich im. Tadeusza Kościuszki, w którym ks. Mioduszewski od 18 grudnia objął funkcję kapelana. 25 stycznia 1919 roku Pułk wszedł w skład 5 Dywizji Strzelców Polskich (nazywanej też Dywizją Syberyjską), pod dowództwem pułkownika Kazimierza Rumszy (1886–1970). Brał udział w walkach z bolszewikami wspomagając rosyjskie wojska kontrrewolucyjne admirała Aleksandra Kołczaka, Korpus Czechosłowacki i wojska Ententy, podczas toczącej się w Rosji wojny domowej. 10 stycznia 1920 r. po kapitulacji 5 Dywizji Syberyjskiej na stacji Klukwiennaja (120 km na wschód od Krasnojarska) dostał się do niewoli.

Do niepodległej Polski powrócił w listopadzie 1921 r. (po podpisaniu 1 Traktatu ryskiego – 8 marca 1921 – kończącego wojnę polsko-bolszewicką lat 1919–1920). Podjął służbę w Wojsku Polskim. W kwietniu 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kapelan (kapitan) rez. z 1 czerwca 1919 r.

Od maja 1922 r. był wikariuszem w parafii pw. św. Idziego w Wyszkowie, a od września także prefektem tamtejszego gimnazjum i szkół powszechnych. W latach 1930–1931 pełnił funkcje dyrektora gimnazjum w Wyszkowie. Był też kapelanem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

3 grudnia 1931 r. został proboszczem parafii pw. Świętej Trójcy w Krajkowie koło Raciąża.

Po wybuchu II wojny światowej 29 września 1939 r. został aresztowany przez Niemców, więziony w Raciążu i Płońsku, 9 października został zwolniony. Ponownie aresztowany 20 marca 1940 r., przez dobę był więziony w piwnicach magistratu w Raciążu, po czym został uwolniony. Kolejny raz aresztowany 7 kwietnia 1940 r., osadzony w piwnicach posterunku policji w Raciążu, następnie w więzieniu w Sierpcu. Tam doznał ataku serca, w związku z czym 11 kwietnia został zwolniony.

Po zakończeniu II wojny światowej (8 maja 1945) pozostał proboszczem w Krajkowie. Był rozpracowywany przez sierpecki Urząd Bezpieczeństwa. W styczniu 1950 r. władze komunistyczne w Polsce przejęły majątek kościelnej organizacji charytatywnej „Caritas”. W związku z tymi wydarzeniami Episkopat Polski przygotował list do wiernych, w którym przedstawiono faktyczne okoliczności likwidacji „Caritasu”. Odczytanie listu w kościołach wiernym przez księży Episkopat wyznaczył na dzień 12 lutego 1950 r. Pomimo grożących represji, ks. Mioduszewski odczytał list y ambony, dodatkowo treść listu wywiesił na drzwiach kościoła.

8 października 1951 r. został skierowany na proboszcza parafii pw. Świętej Małgorzaty w Zatorach koło Pułtuska. W listopadzie zrezygnował z funkcji ze względu na stan zdrowia; leczył się w szpitalu. Ostatecznie od 31 sierpnia 1953 r. był administratorem parafii pw. św. Walentego w Gzach.

Zmarł 1 czerwca 1957 r., został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Gzach.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.