Bojownikom niepodległości

Ludomir Baranowski

(1902–1940)

Urodził się 13 lutego 1902 r. w Ludwikówce na Podolu. Syn Jakuba i Heleny z Rumowskich.

W czasie I wojny światowej w POW – był absolwentem szkoły wywiadowczej. Służył w KN3. Następnie w Oddz. II Naczelnego Dowództwa.

Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie mianowany 31 sierpnia 1924 r. ppor. piech., został przydzielony do 35 pp. 31 sierpnia 1926 r. awansował na por. piech., służył w baonie sztabowym MSWojsk (1928, 1932). Od 1935 r. był adiutantem komendanta Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. 19 marca 1937 r. awansował na kpt. san.

Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 036/4 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Marią Rzymowską, miał z nią córki Zuzannę i Katarzynę.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Wrocław 2003; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW – Wschód 1914-1921, Olsztyn 2012; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.