Ludomir Zajączkowski

Urodził się 17 sierpnia 1875 r. w Juchymowcach na Podolu. Syn Teofila, powstańca styczniowego 1863 r. i Stanisławy ze Strzelbickich.

Ukończył gimnazjum klasyczne w Kamieńcu Podolskim, po czym w latach 1893–1894 studiował medycynę na uniwersytecie w Kijowie. Następnie (1894–1897) kształcił się w Seminarium Duchownym w Żytomierzu. Naukę kontynuował w Akademii Duchownej w Petersburgu. 1 października 1898 r. w Żytomierzu przyjął święcenia kapłańskie.

Posługę duszpasterską pełnił jako wikariusz w katedrze pw. św. Zofii w Żytomierzu, następnie jako duszpasterz w kościele pw. Maryi Niepokalanego Poczęcia. Złotopolu (26 czerwca 1899 – 20 maja 1907); sprawował tam też funkcję prefekta w gimnazjach męskim i żeńskim.  Wspierał tam unitów. W roku 1907, przebywał z misją specjalną w parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Lubomlu na Wołyniu, celem uspokojenia nastrojów wśród parafian.  Od 1 czerwca do 30 listopada tego roku kierował tajną szkołą polską. W latach 1907–1911 pełnił posługę duszpasterską w kościele farnym pw. św. Jana Chrzciciela w Zasławiu, gdzie był prefektem w gimnazjum żeńskim Seliwanowej (1 stycznia 1908 – 1 października 1911).  Jednocześnie był kierownikiem tamtejszych szkół Macierzy Szkolnej. Za działalność religijno-narodową został na pół roku pozbawiony stanowiska. Potem oddelegowany na proboszcza parafii w Miastkówce na Podolu (1 października 1911 – 1 marca 1916), gdzie opiekował się tajnymi szkołami na terenie parafii: w Wysokiej Grobli, Antopolu, Werbce, Gruszce oraz był kierownikiem polskiej szkoły w Marianówce (którą sam utrzymywał) oraz w Miastkówce (utrzymywanej przez niego w połowie). W latach 1916–1917 duszpasterz w kościele pw. św. Stanisława w Bałcie nad rzeką Kodymą, w rejonie podolskim, jednocześnie pełnił funkcje prefekta w tamtejszej szkole handlowej i kierownika polskiej szkoły. W parafiach w których służył przeprowadził remonty kapitalne  kościołów (w Złotopolu, Lubomlu, Zasławiu, Miastkówce i Bałcie). Wybudował kaplicę w Horodyszczu pod Szepietówką.

Powołany do armii rosyjskiej, służył w stopniu podpułkownika jako kapelan w sztabie 6 Armii. Po wybuchu rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji wybrany prezesem Trybunału Rewolucyjnego w Bałcie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1 listopada 1918) współpracował z Oddziałem II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w zwalczaniu bolszewików, w związku z czym 31 maja i 14 czerwca 1919 r. został przez nich skazany na karę śmierci. W latach 1918–1920 proboszcz w Zmierzynce w obwodzie Winnickim. od 15 stycznia 1918 do 15 czerwca 1920 r. prefekt szkoły polskiej w Zmierzynce, a także prezes koła Polskiej Macierzy Szkolnej i wizytatorem szkół polskich na część powiatu winnickiego. W lutym 1918 r. jako zakładnik więziony przez władze austro-węgierskie. Zwolniony, udzielał pomocy żołnierzom II Brygady LP Polskiego Korpusy Posiłkowego pod dowództwem płk. Józefa Hallera po jej przejściu przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918).

W roku 1920 zamieszkał w Polsce. Od stycznia 1921 r. był rezydentem w parafii pw. św. Mikołaja Biskupa w Warcie, gdzie służył jako katecheta w progimnazjum i w szkole miejskiej. 30 sierpnia 1924 r. uzyskał godność tajnego szambelana Jego Świątobliwości. 30 września 1930 r. przeszedł na emeryturę.

Co najmniej w latach 1932-1933 r. był p.o. proboszcza parafii wojskowej pw. św. Stanisława Kostki w Pińsku. Uczestnik III Konferencji Kapłańskiej w sprawie Unii Kościelnej w Pińsku (30–31 sierpnia – 1 września 1932). Obradowano w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego a Konferencji przewodniczył biskup diecezji pińskiej Kazimierz Bukraba (1885–1946).

Wobec zakwestionowania działalności niepodległościowej, . jego sprawę w roku 1937 skierowano do Sądu Honorowego odznaczonych Krzyżem i Medalem Niepodległości.

Opublikował Żywot błogosławionego Rafała z Proszowic (Sieradz 1928).

Zmarł po wrześniu 1937 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl. i krzyżem diecezji mohylewskiej Pro Fide et Ecclesia in Russia.