Urodził się 28 sierpnia 1895 r. we Lwowie. Syn Romana i Eugenii z Jacobich. W 1913 r. ukończył gimnazjum we Lwowie. Następnie podjął studia na wydz. chemii technicznej Politechniki Lwowskiej. W sierpniu 1914 r. wstąpił we Lwowie do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu w końcu września tego roku podjął służbę w szw. W. Prażmowskiego-Beliny (potem: 1 puł LP). Służył w nim do września 1917 r., awansując do stopnia st. uł. Podczas odwrotu I Brygady Legionów znad Styru w lipcu 1916 r. kolumny straży tylnej zamykał 2 pluton 2 szw. 1 p.uł. Ułan Horodyski pełnił służbę łącznika między siłą główną Brygady a strażą tylną. W czasie marszu krętą, wąską, leśną drogą straż tylna została niespodziewanie zaatakowana przez jazdę kozacką, która odcięła ją od sił głównych. Ułan Horodyski przebił się przez atakujących kozaków i, mimo że był ścigany, zawiadomił dowódcę straży tylnej o napadzie. W czasie udzielania pomocy odciętemu plutonowi brał udział w walce, a po stracie konia zza drzew strzelał do szarżujących kozaków. Jego postawa uratowała ½ szwadronu. Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Od 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z Ukraińcami. W styczniu 1919 r. wcielony do szw. rtm. Dzieduszyckiego (późniejszy 11 puł). Skierowany do Oficerskiej Szkoły Jazdy, po jej ukończeniu powrócił do 11 puł. W 1920 r. był instruktorem w szw. zapasowym pułku. Zweryfikowany jako por. kaw. z 1czerwca 1919 r., w 11 puł pełnił służbę do 1928 r. Awansowany 1 lipca 1925 r. na rtm. kaw., w latach 1928-1929 był instruktorem w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Od września 1929 r. oficer 6 psk. Sprawował funkcję adiutanta pułku oraz dowódcy szw. W 1935 r. został oficerem taborowym 23 DP. W 1938 r. przeniesiony do 6 puł, już z dniem 31 sierpnia tego roku przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Oddz. II Sztabu Głównego. Po kampanii 1939 r. aresztowany przez Sowietów. Był więziony we Lwowie. Wywieziony na podstawie listy nr 072/1 z drugiej połowy maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Krzyżem Niepodległości. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II. wojnie światowej, Londyn 1976; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995.