Bojownikom niepodległości

Ludwik Bachta

(1895–po 1932)

Urodził się 10 sierpnia 1895 r. w Niepli pow. Jasło. Syn Jana i Marii ze Słomisarzów (?).

Był uczniem stelmacha.

W czasie I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 13 komp. 2 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos.

W niepodległej Polsce mieszkał w Gliniku Szerokim. Pracował na roli.

Zmarł po 1932 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 2, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; „Monitor Polski” nr 48/1932.