Ludwik Baraniecki

Urodził się 25 lipca 1897 r. w Opalenicy pow. Nowy Tomyśl. Syn Piotra, kotlarza, i Franciszki z Burdajewiczów. Brat Kazimierza (zob.).

Ukończył gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu (1916 r.).

W czasie I wojny światowej powołany do armii niemieckiej (24 lipca 1916 r.), od 28 sierpnia walczył na froncie rosyjskim, a od 19 maja do 30 października na froncie zachodnim we Flandrii. 31 października awansowany na kpr., po czym skierowany na kurs podoficerski. Po jego ukończeniu 28 kwietnia 1918 r. uzyskał stopień sierż. Skierowany ponownie na front zachodni, 17 sierpnia został ranny pod La Chavette. 11 września przydzielony do baonu zapasowego 56 pp i wysłany na front zachodni, zdezerterował i 19 listopada dotarł do Opalenicy.

Tam zorganizował Radę Robotniczą i Żołnierską. Współpracował przy tworzeniu komp. Służby i Straży Bezpieczeństwa w Opalenicy.

Od końca grudnia uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Dowodził plut. w komp. opalenickiej. 13 marca 1919 r. mianowany ppor. piech. 5 kwietnia otrzymał dowództwo 5 komp. 61 pp. Ukończył kurs gazowy w Warszawie (11 czerwca-22 listopada 1919) oraz kurs aplikacyjny oficerów piechoty w Rembertowie (10 stycznia-1 kwietnia 1920). Następnie powrócił do pułku. Od 11 kwietnia jako dowódca 7 komp. uczestniczył w walkach z bolszewikami. Wyróżnił się pod wsią Pleszczenicą (25 maja).

Poległ 24 lipca 1920 r. podczas odwrotu pod Wołkowyskiem.

Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości.

Rodziny nie założył.