(1892-1970)
Urodził się 24 sierpnia 1892 r. w Pleszewie. Syn Wojciecha, rolnika, i Wiktorii ze Stefaniaków. Brat Marii Radomskiej (zob.).Uczył się w gimnazjach w Pleszewie, Ostrowie Wielkopolskim i Kępnie, gdzie w 1913 r. uzyskał maturę.
Należał do Towarzystwa Tomasza Zana, organizował skauting oraz Polską Drużynę Strzelecką w Pleszewie.
W 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim. Uzyskał stopień ppor. art. Ranny podczas bitwy pod Verdun.
Zaraz po wybuchu w listopadzie 1918 r. rewolucji w Niemczech przybył do Pleszewa. Tam przewodniczył Radzie Żołnierskiej. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. W sposób bezkrwawy przejął w imieniu Polaków władzę w Pleszewie i rozwiązał Radę Żołnierską. Zorganizował komp. graniczną, w której służbę pełnili niemal wyłącznie Polacy.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 20 listopada 1918 do 30 czerwca 1919 r. w stopniu por. piech. był organizatorem i dowódcą 8 pstrz wielkopolskich (potem: 62 pp). W okresie od 21 lipca 1919 do 28 października 1921 r. jako kpt. piech. stał na czele 2 pstrz pomorskich (potem: 64 pp). W jego składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami.
Od 1 listopada 1921 do jesieni 1922 r. przebywał na I kursie doszkolenia Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919 r. Po jej ukończeniu wyjechał na dalsze studia do Francji, a potem był attaché wojskowym w Maroku. W końcu 1922 r. został kierownikiem wydziału „Zachód” w Biurze Ścisłej Rady Wojennej. Z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na ppłk. SG piech. W 1924 r. objął funkcję szefa wydziału wywiadowczego Oddziału II Sztabu Generalnego. Od 1927 r. dowodził 86 pp. 1 stycznia 1929 r. awansował na płk. dypl. piech. Od 27 sierpnia 1930 do 7 listopada 1934 r. był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty, a potem dowódcą piechoty dywizyjnej 20 DP. 30 listopada 1934 r. przeniesiony w stan spoczynku.
W 1930 r. wybrany na posła w okręgu wyborczym nr 37 (Ostrów Wielkopolski), należał do klubu Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. 16 stycznia 1931 r. zrzekł się mandatu i powrócił do czynnej służby wojskowej.
4 grudnia 1935 r. został wojewodą wileńskim, a 19 maja 1939 r. – poznańskim.
Podczas kampanii 1939 r. od 6 września sprawował funkcję Generalnego Kwatermistrza Rządu. 18 września przeszedł z rządem do Rumunii, gdzie został internowany. Później przedostał się do Palestyny, a potem do Portugalii.
W 1947 r. zamieszkał w Londynie.
Zmarł 7 lutego 1970 r. w Londynie. Pochowany w zbiorowej mogile powstańców wielkopolskich na cmentarzu w Pleszewie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, fińskim orderem Białej Róży 3 kl., francuską Legią Honorową 5 kl., jugosłowiańskim orderem Białego Orła 4 kl., łotewskim orderem Trzech Gwiazd 3 kl. i rumuńskim orderem Korony Rumunii 3 kl.
Rodziny nie założył.
Jest patronem Publicznej Szkoły Podstawowej w Komorowie, ulicy w tej miejscowości, tablice poświęcone jego pamięci znajdują się na gmachu Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu oraz w Pleszewie.
Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 217/1932
Źródła
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; K. Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu, Kraków 1995; Księga chwały piechoty, Warszawa 1937-1939; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” 1932, nr 217; B. Piotrowski, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; B. Polak, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 1, Koszalin 1991; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny t. I, Warszawa 1998; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.