Ludwik Edward Iskierko

Urodził się 20 sierpnia 1897 r. w Zawierciu. Syn Stanisława i Bolesławy z Romanowiczów.
Ukończył gimnazjum filologiczne W. Sudejki w Częstochowie (1914 r.).
Od 8 września 1914 r. w Legionach Polskich. Początkowo służył w baonie uzupełniającym M. Trojanowskiego. Awansowany 4 listopada na kpr., był żołnierzem 1 komp. IV baonu 5 pp LP. W styczniu 1915 r. chory, leczył się w szpitalu rezerwowym w Nowym Targu. Brał udział w całej kampanii wojennej pułku. Wyróżnił się 4 sierpnia 1915 r. podczas działań w okolicy Majdanu Krasieńskiego oraz 1 października tego roku pod Stawyhorożem, wynosząc rannego. W listopadzie 1916 r. awansował do stopnia sierż.
1 grudnia (lub 15 października) odkomenderowany do POW. Był wykładowcą w szkole podchorążych (do 27 stycznia 1917 r.), dowódcą szkołę podoficerskiej, adiutantem Okręgu V w Częstochowie, dowódcą szkoły podchorążych, komendantem obwodu nr 1 tego okręgu oraz p.o. komendanta V Okręgu ps. „Borski” lub „Burski”. Od 1 lutego 1918 r. był sierż. kadetem w Szkole Podchorążych Polskiej Siły Zbrojnej. Był dowódcą drużyny oraz klasy. Po ukończeniu szkoły od 1 sierpnia oficer 1 pp. Po rozbrojeniu Niemców automatycznie przeszedł do WP.
Od listopada był adiutantem bat. przy Stacji Zbornej w Warszawie. 1 lutego 1919 r. mianowany ppor. piech. W okresie od 12 lutego do 1 sierpnia 1919 r. oficer Oddz. VIII Sztabu Generalnego. Potem do 6 listopada adiutant Szkoły Żandarmerii w Warszawie. Następnie do 27 kwietnia 1921 r. referent w referacie adiutantur sztabowych i obsady sztabów Oddz. V Sztabu Generalnego. Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na por. piech.
Od 1 maja 1921 r. służył w Dep. V Sztabu Generalnego. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 15 października 1923 do marca 1924 r. dowodził plut. w II baonie 36 pp. Przejściowo, od 27 października do 26 listopada 1923 r. oficer w 205 komp. kolejowej. Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., od 13 września był referentem w Oddz. I Sztabu Generalnego. Od 2 lub 9 marca 1925 r. dowodził 1 komp. 14 baonu KOP „Borszczów”. W latach 1930-1931 oficer materiałowy tego baonu i miejscowy komendant PW. Następnie służył w Państwowym Urzędzie WF i PW. Od 1 lipca 1934 r. zajmował stanowisko kierownika referatu prasy i propagandy.
Działacz Zw. Rezerwistów. W latach 1933-1934 szef sztabu jego Komendy Głównej oraz członek Rady Wychowania Obywatelskiego przy tym związku.
Po kampanii 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Początkowo działał w Organizacji Orła Białego na południu kraju. Po jej włączeniu do ZWZ miał pełnić funkcję I zastępcy samodzielnej organizacji informacji i walki cywilnej Obszaru Południowego Kraków ZWZ. Był też (do 1941 r.) archiwistą Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej ZWZ. Służył (jako oficer sztabu) w Grupie Wojsk Polskich „Edward” i najprawdopodobniej w AK po włączeniu tam Grupy WP w marcu 1944 r. Miał też uczestniczyć w zjeździe założycielskim Konwentu Organizacji Niepodległościowych i wejść w skład Prezydium ZG KON.
Zmarł w 1945 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 1927 r.) z Heleną Bilińską.