Urodził się 9 grudnia 1900 r. w Halembie (obecnie część Rudy Śląskiej). Syn Franciszka i Antoniny.
W czasie I wojny światowej w 1917 r. powołany do armii niemieckiej, z której zdezerterował.
Członek POW Górnego Śląska. Uczestnik powstań śląskich.
W niepodległej Polsce w WP. Uzyskał stopień sierż. Następnie w Straży Granicznej. W 1937 r. posiadał stopień strażnika.
Podczas kampanii 1939 r. bronił swojej placówki w Orłowej, po czym wycofywał się z oddziałem do Trembowli. Tam po agresji sowieckiej 18 września dostał się do niewoli. Wysłany do pracy w koopalni rudy żelaza w Krzywym Rogu, uczestniczył w buncie więźniów, za który został skazany na 12 lat łagru w Siewżełdorłag w Komi, a potem (w lipcu 1941) w Juży w iwanowskiej obłasti. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski 3 września uwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR, z którą przeszedł na Bliski Wschód. Następnie w składzie 13 baonu strzelców 5 KDP uczestniczył w kampanii włoskiej 1944-1945 2 Korpusu Polskiego. Awansował na st. sierż. Wraz z korpusem przybył do Wlk. Brytanii i został zdemobilizowany. Powrócił wówczas do kraju.
Zamieszkał w Jastrzębiu-Zdroju. Początkowo pracował w urzędzie gminy, a potem do emerytury jako kierownik administracyjno-gospodarczy uzdrowiska. Awansowany przez Radę Państwa PRL do stopnia ppor.
Zmarł 27 lutego 1982 r. w Jastrzębiu-Zdroju.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, brązowym Krzyżem Zasługi z mieczami, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.
Żonaty, miał córkę.
Gabryś Ludwik, www.jaspedia.eu (dostęp 6 I 2019); „Monitor Polski” nr 64/1937.