Urodził się 20 sierpnia 1896 r. w Kryspinowie koło Krakowa. Syn Jana i Julii z Sołtysików. Brat Stanisława (zob.).
Uczeń szkoły handlowej Murawlewa w Warszawie (ukończył sześć klas).
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Miechowita”. Służył w 2 i I baonie 3 pp LP. Wiosną 1917 r. w 6 komp. 3 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym pozostał w Polskim Korpusie Posiłkowym. Uzyskał stopień kpr. Uczestniczył w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie w II Korpusie Polskim – brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej.
Po 1918 r. w WP. W 1920 r. służył w 7 pp leg. Po zakończeniu wojny z bolszewikami w 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech.
Pracował jako urzędnik PKP. Był m.in. st. asystentem ruchu na Dworcu Gdańskim w Warszawie.
27 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP, został przydzielony do Składnicy Materiału Intendenckiego nr 9 w Brześciu nad Bugiem. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 040/1 z 20 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na por.
Żonaty z Marią Włodarczykówną, miał z nią córki Ludwikę i Marię.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 235/1933; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3-4/1991.