Ludwik Gondek

Urodził się 15 sierpnia 1896 r. w Gniewięcinie gm. Sędziszów. Syn Józefa, sztygara, i Agnieszki ze Ślęzaków.

Ukończył szkołę powszechną, po czym pracował w Hucie Milowice w Sosnowcu. W 1914 r. zamieszkał w Kielcach.

W czasie I wojny światowej w maju 1915 r. powołany do armii rosyjskiej. Od marca 1917 r. służył w 3 psp I Korpusu Polskiego w Rosji. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. powrócił do rodzinnej miejscowości.

Od 1 listopada 1918 r. w WP. Przydzielony do I baonu 25 pp, w jego składzie brał udział w walkach z bolszewikami. Wyróżnił się 2 czerwca 1920 r. podczas ataku bolszewików na wieś Kożanki, gdy świecił przykładem osobistej odwagi, jak np. w chwili, gdy nieprzyjaciel podchodził już pod polskie pozycje, Gondek wziął lekki karabin maszynowy, którego obsługa została rozbita, ustawił go na zasiekach z drutu kolczastego i energicznym ogniem zmusił go do ucieczki. W tym też miesiącu został ranny w rejonie Kijowa. Po raz drugi został ranny w lipcu, lecz nie opuścił szeregów. 25 kwietnia 1921 r. w stopniu plut. zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce pracował w rolnictwie i hutnictwie.

Od 1929 r. w Policji Państwowej. W stopniu posterunkowego służył w komendzie powiatowej w Nieświeżu, a w 1934 r. na posterunku w Iwieńcu. Od 1928 r. pełnił służbę na posterunku w Zbąszyniu.

Poległ 1 września 1939 r. podczas walki z Niemcami na stacji kolejowej w Zbąszyniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Zofią Juszczyk, miał znią córki Wirginię (12 VIII 1925-1 VII 2020) zamężna Pieczątka, księgową, Marię (ur. 15 VI 1930) zamężną Wójcik, pracownika umysłowego, oraz syna Józefa (ur. 2 VII 1928), mechanika.