Urodził się 22 czerwca 1872 r. w Orłowej na Śląsku Cieszyńskim. Syn Andrzeja i Heleny z Kożuszników.
Ukończył polska prywatną szkołę początkową, po czym podjął pracę w kopalni „Szyb Główny” w rodzinnej miejscowości.
Od 1893 r. członek Galicyjskiej Partii Socjalno-Demokratycznej, przekształconej w 1897 r. w PPSD. Wszedł w skład założonego w 1895 r. komitetu agitacyjnego i prasowego, który zajmował się kolportażem sprowadzanych z Krakowa pism „Naprzód” i „Prawo Ludu” oraz zbieraniem do nich materiałów. zajmował się też pracą kulturalno-oświatową w Tow. „Braterstwo”. Uczestniczył w zakładaniu kółek amatorskich, które potem weszły w skład Stow. Polskich Robotników i Robotnic „Siła”. Członek Macierzy Szkolnej, górniczej Kasy Chorych i współzałożyciel pierwszej robotniczej spółdzielni spożywców w Orłowej.
Działacz związkowy; od 1893 r. był członkiem zawodowej organizacji górniczej „Prokop”, później działał w oddziale polskim Unii Górników w Austrii. W czasie największego w dziejach Zagłębia Ostrawsko-Karwińskiego strajku powszechnego (styczeń-marzec 1900 r.) członek głównego komitetu strajkowego. Jako działacz Unii w maju 1918 r. przyczynił się do utworzenia komitetu rewirowego dla robotników polskich i samodzielnego sekretariatu polskiego z siedzibą na Śląsku Cieszyńskim. 21 lipca 1918 r. wybrany do Komitetu Obwodowego PPSD na Śląsku.
W niepodległej Polsce kontynuował działalność polityczną i związkową. Od 1919 r. członek Zarzadu Głównego Zw. Zawodowego Robotników Przemysłu Górniczego w Polsce. Na jego wniosek w 1919 r. założono koło
„Siły” w Orłowej. Podczas konfliktu polsko-czeskiego o Śląsk Cieszyński był wiceprzewodniczącym Komitetu Plebiscytowego w Orłowej. Prześladowany przez Czechów, został aresztowany, pozbawiony pracy w kopalni oraz wyrzucony z miejsca zamieszkania. Ostatecznie w 1920 r. przeniósł się na polską część Śląska Cieszyńskiego.
Przez krótki czas mieszkał w Cieszynie, następnie w Oświęcimiu. Jako inwalida górniczy otrzymał rentę, zaś w latach 1921-1924 pracował w spółdzielni Centralne Stow. Spożywców w Łazach. W 1922 r. wydzierżawił trzy i pół hektarowe gospodarstwo w Bąkowie pow. Bielsko, które wykupił i od 1926 r. utrzymywał się z pracy na roli.
W latach 1919-1927 czynny w PPS.
Po II wojnie światowej członek Zw. Weteranów Powstań Śląskich.
Zmarł 14 kwietnia 1947 r. w Cieszynie.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty, miał córkę Walerię zamężną Twardzik.
„Monitor Polski” nr 93/1937; J. Pilch, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987.