Ludwik Grodzicki

Urodził się 24 sierpnia 1896 r. w Krakowie. Syn Romana i Walerii z d. Heiner (?).

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Ludek”. W stopniu kpr. służył w oddziale telefonicznym I Brygady. Chory, w lipcu 1915 r. leczył się w szpitalu legionowym w Kamieńsku. Awansował do stopnia plut. W 1917 r. przebywał na kursie wyszkolenia nr 6.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w part. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szeklence. Należał do grona oskarżonych w procesie w Marmaros-Sziget (8 czerwca-30 września 1918). Po abolicji procesu został uwolniony.

Od 1918 r. w WP. W styczniu 1919 r. pełnił służbę w Urzędzie Prowiantowym Warszawa-Cytadela. 1 marca 1919 r. mianowany ppor. prow. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Mieszkał w Chojnicach i Gdańsku. Pracował jako handlowiec.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK ps. „Bronisław”. Był komendantem Obwodu AK Myślenice. Aresztowany przez Niemców 30 kwietnia 1944 r., został osadzony w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie.

Rozstrzelany 5 czerwca 1944 r. na Gliniku w Przegorzałach (obecnie część Krakowa).

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.