Bojownikom niepodległości

Ludwik Groele

(1887-1934)

Urodził się w 1887 r. w Mährisch-Schönberg na Morawach.

Ukończył gimnazjum w Krakowie (23 września 1907), po czym podjął studia na uniwersytecie w Wiedniu. Od 1908 r. studiował na Uniwersytecie Lwowskim, zaś od 1909 r. na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. 8 lipca 1911 r. relegowany z uczelni na okres semestru, zapewne z powodu udziału w tzw. Zimmeriadzie. Absolutorium uzyskał 8 lipca 1912 r., zaś doktorat praw 16 maja 1932 r.

W czasie I wojny światowej od 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w plut. kawalerii sztabowej Komendy Legionów i w 2 puł LP. 29 maja 1917 r. przeniesiony w charakterze protokolanta i aspiranta do sądu polowego.

W 1917 r. przeszedł do cywilnego sądownictwa. Od 1 września 1917 r. był podprokuratorem Sądu Okręgowego w Częstochowie z siedzibą w Wieluniu. Członek POW.

Po 1918 r. w WP. Służył w audytoriacie, a potem w Policji Państwowej. Uczestnik III powstania śląskiego (1921). W stopniu kpt. był szefem sądu polowego Grupy „Południe”.

W niepodległej Polsce mieszkał w Krakowie. Do 14 lutego 1928 r. pracował jako adwokat w Rozwadowie, a następnie w Ulanowie (co najmniej do 1932 r.) i Nisku.

Zmarł w 1934 r. w Nisku.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Władysławą N.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 178/1937
Źródła

„Dziennik Urzędowy Departamentu Sprawiedliwości Tymczasowej Rady Stanu Królestwa Polskiego” nr 4/1917; „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości” nr 4/1928; Kalendarz informator sądowy na rok 1934, Warszawa brw; Kalendarz sądowy na rok 1932, Warszawa brw; Lwów i Małopolska Wschodnia w Legionach Polskich 1914-1917, Lwów 1935; „Monitor Polski” nr 178/1937.