Urodził się 30 marca 1895 r. w Werbajewie pow. Słuck. Syn Antoniego i Heleny z Łazowskich.
Maturę uzyskał w giomnazjum w Buzułuku (1914 r.).
W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej. W składzie brygady salonickiej walczył na froncie bałkańskim.
W lutym 1918 r. wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Przydzielony do 2 psp, jako dowódca komp. walczył z Niemcami w Wogezach. W kwietniu 1919 r. z armią powrócił do kraju.
Brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. Wyróżnił się pod Holendrami (27 kwietnia 1920 r.), prowadząc swoją komp. do ataku..
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., służył w 44 pp (b. 2 psp). Dowodził komp., zajmował stanowisko oficera materiałowego, a od 1928 r. adiutanta pułku. W 1931 r. ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Od 11 kwietnia 1933 r. II oficer sztabu 13 DP. Awansowany 19 marca 1937 r. na mjr. piech., wiosną 1939 r. był dowódcą III baonu 45 pp (do 14 sierpnia).
Podczas kampanii 1939 r. kwatermistrz 204 pp rez. Walczył w składzie Armii „Kraków” w obronie Śląska, a następnie na Kielecczyźnie. Następnie przedostał się do Równego, gdzie 18 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 022/3 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi, francuską Legią Honorową 5 kl. oraz Krzyżem Wojennym, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Żonaty z Marią Izdebską, miał córkę Marię i syna Bohdana.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. Kirchmayer, Pamiętniki, Warszawa 1975; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1992.