Urodził się 29 kwietnia 1882 r. w Kamieniu pow. Chełm. Syn Rudolfa, pastora, i Wandy z Manitiusów.
Ukończył studia medyczne we Wrocławiu, uzyskując w 1910 r. dyplom lekarski.
W latach 1910–1913 pracował jako lekarz miejscowy Szpitala Anny Marii dla dzieci w Łodzi. Podczas I wojny światowej działał w samorządowym wydziale zdrowia w Łodzi i został lekarzem miejskim. Od 1916 r. był ordynatorem nadetatowym oddziału wewnętrznego Szpitala Anny Marii. Pod nieobecność lekarza naczelnego odpowiadał za kluczowe decyzje dotyczące leczenia pacjentów. Był pionierem terapii sulfonamidami.
W czasie I wojny światowej organizator POW w Łodzi i działacz Stronnictwa Niezawisłości Narodowej.
Po 1918 r. w WP. W 1919 r. w szpitalu zapasowym nr 1 w Łodzi. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako mjr rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w Łodzi, gdzie praktykował.
Podczas II wojny światowej leczył Polaków i Żydów. Odmówił podpisania volkslisty.
Zmarł w 1941 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty (od 1914 r.) z Julią Henryką Nietz (zob.), miał z nią syn a Władysława Rudolfa (1921-2008), prof. Politechniki Łódzkiej.
„Dziennik Urzędowy Izb L ekarskich” nr 9/1931, 7/1936; „Monitor Polski” nr 260/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Starzyński, Cztery lata w służbie Komendanta. Przeżycia wojenne 1914-1918, Warszawa 1937.