Ludwik Hryniewiecki

Urodził się 25 sierpnia 1871 r. w Suchowoli pow. Radzyń Podlaski. Syn Bolesława i Emilii z Ptaszkowskich. Brat Bolesława Leona (zob.).
Ukończył sześć klas gimnazjum w Lublinie i Szkołę Handlową Leopolda Kronenberga w Warszawie.
Pracował zawodowo jako buchalter.
Od 1895 r. członek PPS ps. „Karol”, „Biały”. W latach 1897-1900 należał do czołowych działaczy partii w Warszawie. Aresztowany przez władze rosyjskie w nocy 21 na 22 grudnia 1899 r., wkrótce został zwolniony za kaucją. W 1900 r. przystąpił do grupy lewicowych działaczy krajowych, która podjęła działania przejęcia władzy w partii. Działał potem w Łodzi, wchodząc w skład Komitetu Łódzkiego PPS. Aresztowany 6 grudnia 1901 r., przez kilka miesięcy był więziony w X pawilonie warszawskiej cytadeli oraz w Piotrkowie. Zesłany na trzy lata do guberni wołogodzkiej, po odbyciu kary nadal działał w PPS. Aresztowany 25 grudnia 1905 r., był więziony w fortach warszawskiej cytadeli. Decyzją gen.-gubernatora warszawskiego z 4 kwietnia 1906 r. skazany na pięć lat zesłania do Kraju Narymskiego. Na początku września zbiegł z zesłania i powrócił do Warszawy. Przebywał tu jako „Karol Szmigielski”. Aresztowany 2 czerwca 1909 r., po ujawnieniu prawdziwej tożsamości został przekazany do dyspozycji naczelnika tomskiego zarządu żandarmerii, któremu podlegał w czasie zesłania. Później przebywał na przymusowym osiedleniu w Kijowie, gdzie utrzymywał kontaktu z PPS. W 1920 r. powrócił do Polski.
Mieszkał w Warszawie. Pracował jako buchalter.
Zmarł po 1933 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.