Ludwik Jóźwiak

Urodził się 22 sierpnia 1890 r. w Pursinowie pow. Śrem. Syn Pawła i Małgorzaty z Korczów.

Ukończył szkołę w Kórniku, następnie był czeladnikiem ślusarskim.

Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Po zdobyciu zawodu pracował w firmie braci Lesser w Poznaniu. Następnie wyjechał na teren Nadrenii i pracował m.in. w Duisburgu i Oberfelde.

W latach 1911–1913 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej. Służył w 13 pp.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. W składzie 47 pp walczył na froncie zachodnim i 24 września został ranny. Po długiotrwałej rekonwalescencji służył w oddziałach zapasowych w Biedrusku. Od maja 1918 r. ponownie na froncie zachodnim. W listopadzie powrócił do Kórnika.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Dowodził plut. w komp. kórnickiej. 27 grudnia 1918 r. z komp. dotarł do Poznania. Brał udział w wyzwoleniu Śremu (1 stycznia 1919 r.). Następnie wcielony z komp. do baonu Osieczna Grupy „Leszno”. Dowodził komp. w walkach m.in. pod Lipnem, Lesznem i Zbąszyniem. Uczestniczył w rewindykacji Pomorza (styczeń-luty 1920 r.). Jako dowódca komp. brał udział w operacji kijowskiej, walkach z bolszewikami nad Berezyną i pod Warszawą. Awansował do stopnia chor.

21 sierpnia 1921 r. przydzielony do 6 komp. 60 pp, w pułku tym służył do 1928 r. Następnie w 54 pp. W 1929 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Ostrowie Wlkp. Działał w Związku Inwalidów Wojennych RP, Związku Podoficerów Rezerwy i Związku Weteranów Powstań Narodowych.

Podczas II wojny światowej w 1940 r. aresztowany przez Niemców. Osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau, a potem w Mauthausen-Gusen.

Tam zmarł 20 sierpnia 1941 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.