Ludwik Jurkiewicz

Urodził się 31 lipca 1887 r. w Kowlu. Syn Feliksa i Stefanii z Miaskowskich.

W 1897 r. wstąpił do gimnazjum w Łucku, a od 1900 r. kształcił się w Korpusie Kadetów w Połocku.

Od 1904 r. był elewem oficerskiej szkoły artylerii, po której ukończeniu w 1907 r. w stopniu ppor. art. poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej.

Służył w Irkucku, gdzie nawiązał kontakt z miejscowymi Polakami.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. przebywał na froncie. Dowodził plut. i baterią. 1 grudnia 1917 r. awansował na kpt. art.

Zgłosił się wówczas do służby w I Korpusie Polskim. W składzie 2 Legii Rycerskiej uczestniczył w walkach z Niemcami i bolszewikami. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. przedostał się na Syberię i wstąpił do 5 Dywizji Syberyjskiej. W 1919 r. awansował na mjr. Art. Dowodził I dyonem artylerii. Brał udział w walkach z bolszewikami aż do kapitulacji dywizji na początku stycznia 1920 r. Sam z częścią żołnierzy przypłynął 1 lipca do Gdańska.

Został wówczas dowódcą dywizjonu syberyjskiego pap (potem: 30 pap).

14 sierpnia 1920 r. w boju na rz. Wkra pod wsiami Borkowo, Błędowo i Fortem nr XIV dyon artylerii, dowodzony przez mjr. Jurkiewicza w ciągu 12 godzin mężnie stawiał czoło siłom nieprzyjaciela forsującego przyczółki mostowe pod Borkowem i Błędowem. Artyleria wyszła na otwarte pozycje i raziła piechotę nieprzyjaciela, broniąc w ten sposób dostępu do twierdzy Modlin i Fortów. Mjr Jurkiewicz osobiście kierował całą akcją i dzięki temu dyon mógł działać, albowiem baterie były sformowane z marszu, niewyćwiczony żołnierz strzelał po raz pierwszy. Dzięki postawie oficerów dyonu artyleria broniła dzielnie pozycji, nie bacząc na straty w ludziach i koniach.

W bojach pod Dąbrową i Krzynowłogą wielką jedna z baterii kilkakrotnie odparła ataki kawalerii nieprzyjaciela, która bezskutecznie próbowała okrążyć nasze oddziały.

20 października 1920 r. awansował na ppłk. art.

Po wojnie do 22 marca 1929 r. dowodził 30 pap. Zweryfikowany jako ppłk art. z 1 czerwca 1919, z dniem 1 lipca 1923 r. awansował na płk. art. Następnie do 30 listopada 1931 r. szef uzbrojenia OK nr II w Lublinie. Z dniem tym został przeniesiony w stan spoczynku.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.