Bojownikom niepodległości

Ludwik Ładziński

(1896-po 1939)

Urodził się 23 sierpnia 1896 r. w Wieluniu. Syn Antoniego i Leontyny z Wolskich (?).

W czasie I wojny światowej w od 23 marca 1915 r. w Legionach Polskich. Słuzył w 4 komp. V baonu I Brygady i 7 pp LP. 10 czerwca awansowany na st. szer. Zapewne od 1916 r. w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Skierko”. Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

2 grudnia 1918 r. mianowany ppor. piech. Wiosną 1919 r. dowodził 9 komp. 27 pp.  Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

2 maja 1921 r. na czele grupy ochotników wyruszył na Górny Śląsk. Uczestniczył w III powstaniu śląskim, walczył w 8 pułku tarnogórskim wojsk powstańczych.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Był radnym miejskim. W latach 1934-1939 sprawował funkcję burmistrza Głowna.

Zmarł po 1939 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 171/1933
Źródła

J. Książek, Wkład mieszkańców Ziemi Wieluńskiej w powstanie i rozwój 27 Pułku Piechoty w Częstochowie, „Rocznik Wieluński” 2008, t. 8; „Monitor Polski” 1933, nr 171; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.