Ludwik Lepiarz

Urodził się 6 sierpnia 1891 r. w Sierczy koło Wieliczki. Syn Franciszka i Anny.

Ukończył szkołę powszechną w Wieliczce i średnią w Krakowie. Przez dwa lata był studentem Politechniki Lwowskiej.

Od 1910 r. należał do Zw. Strzeleckiego w Wieliczce i Sierczy ps. „Czarny”, „Gedult”. Ukończył kurs podoficerski.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Jako drugi zastępca dowódcy I sekcji plut. wielickiego 12 komp. 7 sierpnia wyruszył w pole. Następnie w 1 komp. V baonu 1 pp LP, I Brygady i 7 pp LP. Chory, 25 sierpnia 1915 r. odszedł do szpitala w Brnie. Po rekonwalescencji w baonie uzupełniającym nr 1. 11 maja 1916 r. powrócił na front na Wołyń. Po likwidacji pułku w końcu września 1916 r. przeniesiony z baonem do 5 pp LP (III baon). Awansował do stopnia sierż.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.

Od listopada 1918 r. w WP. W składzie 5 pp leg brał udział w odsieczy Przemyśla. Ranny podczas walk z Ukraińcami. 1 marca 1919 r. mianowany ppor. piech. W składzie 5 pp leg uczestniczył w wyprawie kijowskiej.  W czerwcu 1920 r. przeniesiony do 155 pp rez (potem: 75 pp). Brał udział w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., 10 lipca 1922 r. został zatwierdzony na stanowisku dowódcy baonu 75 pp. Od października 1922 r. był słuchaczem kursu w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu 1 października 1924 r. przydzielony do Oddz. IV Sztabu Generalnego. 1 lipca 1925 r. awansował na mjr. SG piech. 22 maja 1926 r. przeniesiony z Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu do Dep. I Piechoty MSWojsk. W 1928 r. pełnił służbę w Biurze Ogólno-Administracyjnym MSWojsk. 1 stycznia 1931 r. awansował na ppłk. dypl. piech. 1 marca został zastępcą dowódcy 30 pp, a 18 czerwca 1932 r. szefem sztabu OK nr VI we Lwowie (do 28 marca 1934). W 1934 r. objął stanowisko zastępcy dowódcy 19 pp.

Prezes KS LKS „Pogoń” Lwów (1933-1935).

Członek Zw. Legionistów Polskich (komendant Koła 5 pp LP we Lwowie).

Od 1928 r. agent sowieckiego wywiadu wojskowego. Zdemaskowany w 1936 r., został osadzony w więzieniu we Lwowie. Tam targnął się na swoje życie.

Zmarł 27 stycznia 1937 r. w szpitalu wojskowym we Lwowie. Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie kwat. 34A.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1927 r.) z Heleną Pałasińską, miał dwoje dzieci m.in. syna Andrzeja (około 1928-30 IX 1944), który jako strz. „Miś” poległ w powstaniu warszawskim.