Ludwik Lichtarowicz

Urodził się 16 września 1890 r. w Bobrujsku. Syn Kajetana Konstantego i Michaliny Malwiny z Kalinowskich. Brat Józefa (zob.).

Uczestnik strajku szkolnego (1905 r.) w Mińsku Litewskim, maturę uzyskał w Bobrujsku. Studiował prawo na uniwersytecie w Petersburgu.

Działał w nielegalnych organizacjach młodzieży szkolnej, należał do Ligi Wojennej Walki Czynnej.

W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej.

Przydzielony do Polskiej Bryg. Strzelców, służył potem w Dywizji Strzelców Polskich. W 1917 r. ukończył skrócony kurs wojenny Akademii Sztabu Generalnego w Piotrogrodzie. Od 18 kwietnia 1919 r. szef sztabu Dowództwa Wojsk Polskich we Wschodniej Rosji i na Syberii. W 1920 r. powrócił do kraju.

Był szefem sztabu GO gen. Wroczyńskiego, grupy „Zegrze” i Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Uczestniczył w walkach z bolszewikami w bitwie warszawskiej i niemeńskiej oraz w tzw. „buncie” gen. L. Żeligowskiego. Zajmował stanowisko szefa sztabu I korpusu Wojsk Litwy Środkowej, a od 26 lutego 1921 r. szefa sztabu Grupy Wojsk Litwy Środkowej.

Od sierpnia 1921 r. zastępca szefa sztabu OGen Brześć nad Bugiem. W latach 1921-1922 kształcił się na I kursie doszkalającym Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Jednocześnie uczył się w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. Zweryfikowany jako ppłk piech. z 1 czerwca 1919 r., Po jego ukończeniu od 16 września 1922 r. zastępca szefa sztabu OK nr III w Grodnie. Następnie był szefem sztabu OK nr IX w Brześciu nad Bugiem. Z dniem15 sierpnia 1924 r. awansował na płk. SG piech. Od listopada 1925 r. dowódca 15 pp. Podczas przewrotu wojskowego w maju 1926 r. opowiedział się po stronie rządowej. W lipcu 1927 r. oddany do dyspozycji komendanta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Zajmował stanowisko zastępcy komendanta Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie (1928). Od lata 1930 r. był inspektorem poborowym OK nr X, a od wiosny 1935 r. p.o. zastępcą szefa Dep. Uzupełnień MSWojsk. 24 października 1938 r. zatwierdzony na stanowisku szefa tego dep.

Podczas II wojny światowej po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, po czym przedostał się do Francji. Po jej upadku w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam w latach 1940-1941 dowodził 20 baonem kadrowym strzelców.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Nottingham.

Zmarł 13 czerwca 1965 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Gunnersbury.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej oraz francuską Legią Honorową 5 kl.

Żonaty (od 26 IX 1929) z Zofią Fiedorowicz.