Urodził się 11 stycznia (października?) 1891 r. w Warszawie. Syn Wacława, przemysłowca, i Florentyny z Wernerów.
Ukończył gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie (1910), po czym studiował w Akademii Górniczej w Leoben. W czasie studiów należał do „Czytelni Polskiej”. W 1914 r. odbywał praktykę górniczą w Borysławiu.
W czasie I wojny światowej 23 sierpnia 1914 r. w składzie 1 komp. borysławskiej wyjechał do Krakowa. Wstąpił do Legionów Polskich ps. „Figa”. Po bitwie pod Laskami w końcu października zachorował na zapalenie płuc oraz stawów. Ze względu na stan zdrowia zwolniony z Legionów.
Wyjechał wówczas na dalsze studia do Akademii Górniczej w Leoben. Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera górnika.
Od 1916 r. praktykował w kopalniach w rejonie Gorlic. Od 1917 r. zajmował stanowisko zastępcy dyrektora kopalni „Marta” w m. Rogi. W 1918 r. został dyrektorem kopalni w Harklowej.
W niepodległej Polsce był sekretarzem technicznym naczelnej dyrekcji firmy „Premier” we Lwowie, a potem kierownikiem kopalni „Pontresina” w Borysławiu. Działacz Zespołu Zw. Pracowników Umysłowych Przemysłu Naftowego w Borysławiu. Następnie dyrektor firmy „Grabownica Towarzystwo Wiertnicze w Sanoku Sp. z o.o.”
Członek Oddz. Zachodniego Stow. Polskich Inżynierów Przemysłu Naftowego, Polskiego Tow. Tatrzańskiego (koło w Sanoku), Tow. Gimnastycznego „Sokół”, Ligi Morskiej i Kolonialnej (od 27 stycznia 1935 r. i wiceprezes zarządu oddziału w Sanoku), członek wspierający Katolicki Zw. Młodzieży Rękodzielniczej i Przemysłowej.
Podczas II wojny światowej pracował w przejętych przez Niemców firmach „Beskidenerdöl” i „Karpathenöl” (dyrektor odcinka kopalń i kierownik kopalni w Grabownicy Stażeńskiej). W maju 1940 r. aresztowany przez Niemców. Przetrzymywany w Tarnowie, 14 czerwca 1940 r. został przywieziony w pierwszym transporcie do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr więźnia 646). Zwolniony z obozu 12 września 1941 lub w listopadzie 1942 r., został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Pracował w firmie „Deutsche Erdöl A.G.” w Wietze. Od 1943 r. zatrudniony w dziale produkcji w „Karpathenöl” w Krośnie.
Po wojnie został naczelnym dyrektorem technicznym Kopalnictwa Naftowego w Krośnie. W 1946 r. objął funkcję dyrektorem górniczym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Paliw Płynnych (CZPPP) w Krakowie. Następnie kierownik wydz. w CZPPP w Warszawie. Potem do 1947 r. radca techniczny dla spraw przemysłu technicznego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Po reorganizacji ministerstwa sprawował funkcję st. Inspektora. W 1948 r. przeniesiony do Ministerstwa Górnictwa i Energetyki, później został kierownikiem działu naukowego w Państwowym Instytucie Geologicznym. W latach 1952–1953 główny geolog w Centralnym Zarządzie Uzdrowisk w Ministerstwie Zdrowia. Od 1953 r. główny geolog w przedsiębiorstwie „Prozamet”.
Członek Polskiego Tow. Geologicznego.
Zmarł 6 kwietnia 1955 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 30.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty z Zofią Malinowską.
„Monitor Polski” nr 64/1937.