Maksymilian Konrad Hajkowicz

Urodził się 3 marca 1889 r. w Święcianach. Syn Jana i Joanny z Tworkowskich. Ukończył szkołę handlową w Wilnie (1910 r.) i Aleksandrowską Szkołę Wojskową w Moskwie (1912 r.), po czym mianowany ppor. sap., poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej. Służył w 17 pułku inżynieryjnym. W jego składzie uczestniczył w I wojnie światowej. Był kontuzjowany na froncie. Po rewolucji w Rosji na czele ok. 150 żołnierzy dotarł do I Korpusu Polskiego, skąd został w listopadzie 1917 r. przeniesiony do III Korpusu Polskiego na Ukrainie. Członek Zw. Wojskowych Polaków, był jego łącznikiem z korpusem. Po zajęciu Kijowa przez bolszewików w styczniu 1918 r. ukrywał się; zabezpieczył dokumenty, broń i mienie związku oraz korpusu. Po opuszczeniu Kijowa przez bolszewików pracował jako urzędnik. Od grudnia 1918 r. w WP. Był m.in. szefem sekcji inżynierii i saperów Dep. II MSWojsk, dowódcą grupy fortyfikacyjnej na przedmościu Warszawy w sierpniu 1920 r., szefem inżynierii i saperów wojsk Litwy Środkowej. W latach 1921-1923 zastępca szefa inżynierii OK nr I. Zweryfikowany jako mjr sap. z 1 czerwca 1919 r., był p.o. zastępca dowódcy 3 psap (1923-1925) oraz szef wydz. ogólnego w Dep. Inżynierii i Saperów MSWojsk. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na ppłk. sap., od 1929 r. był komendantem Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. W latach 1934-1936 szef saperów przy II wiceministrze SWojsk. Następnie dowodził 2 Grupą Saperów. 19 marca 1937 r. awansował na płk. sap. Podczas kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii. Zmarł 16 lutego 1940 r. w Bukareszcie. Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.