Maksymilian Łabęcki

Urodził się 8 maja 1895 r. w Brodach. Syn Katarzyny.

Od 1910 r. uczył się w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie w szkole zawodowej ślusarstwa budowlanego.

Przez trzy lata należał do Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie. Ukończył szkołę podoficerską.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 4 komp. I baonu. 15 sierpnia zachorował na dyzenterię; leczył się w szpitalach w Kielcach, Opawie i Ołomuńcu. 3 października powrócił do szeregów. Służył w 2 komp. V baonu 1 pp LP i I Brygady. Ponownie chory, 24 grudnia odszedł do szpitala Czerwonego Krzyża w Nowym Targu. Później powrócił do linii. W sierpniu 1917 r. przebywał na kursie wyszkolenia nr 6 w Zambrowie.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w oddziale uzupełniającym part korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Talaborfalva.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1920, co najmniej od 1923 do 1928 r. służył w 19 pp. W 1932 r. w 78 pp. Następnie był dowódcą 1 komp. km 10 pp (1935, 1937). Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. piech., wiosną 1939 r. zajmował stanowisko oficera administracyjno-materiałowego 53 pp.

Podczas II wojny światowej zapewne w czasie kampanii 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w oflagu VII A w Murnau. W 1945 r. uwolniony przez oddziały alianckie.

Po wojnie 16 października 1949 r. wyjechał z Neapolu do Australii, gdzie dotarł 11 listopada. Tam zamieszkał w Nowej Południowej Walii.

Zmarł 21 sierpnia 1978 r. i został pochowany na cmentarzu w Narrandera.