Urodził się 13 maja 1886 r. w Baczkach pow. Węgrów. Syn Łazarza i Sary z Kaleckich.
Ukończył gimnazjum w Warszawie oraz Instytut Weterynaryjny w Charkowie, uzyskując w 1909 r. dyplom lekarski. Od 1903 r. należał do PPS. Uczestniczył w zbrojnej manifestacji PPS na pl. Grzybowskim w Warszawie (13 listopada 1904). W 1905 r. brał udział w agitacji rewolucyjnej wśród żołnierzy rosyjskich.
Od 1919 r. służył w Wojsku Polskim. Był weterynarzem w szpitalu koni nr 2 w Warszawie. W 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr. rez. lek. wet. z 1 czerwca 1919 r.
Mieszkał w Warszawie. Pracował jako weterynarz. W 1925 r. uzyskał doktorat na Wydziale Weterynaryjnym Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie.
Należał do Zrzeszenia Lekarzy Weterynarii RP, był członkiem Towarzystwa Łowieckiego, Setter- i Pointer-Klubu.
Autor prac specjalistycznych.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl., złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Żonaty (od 21 V 1918) z Felicją Szylit.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojskowego, Warszawa 2003; W.A. Gibasiewicz, Niepowtarzalni. Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej, Warszawa 2009; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” 1937, nr 64; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.