Maksymilian Orłowski

Urodził się 23 maja 1897 r. w Sieradzu.

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście oraz gimnazjum w Koninie. Studiował na Wydz. Mechanicznym Politechniki Kijowskiej.

Podczas I wojny światowej w czerwcu 1916 r. powołany do armii rosyjskiej. Służył w 153 zapasowym pstrz. Ukończył kurs techników radiotelegrafii, po czym przydzielono go jako instruktora do baonu elektrotechnicznego w Piotrogrodzie. W marcu 1917 r. mianowany chor. łączn. i komendantem szkoły podoficerskiej baonu. Po wybuchu rewolucji w Rosji (1917) zbiegł na Ukrainę, gdzie służył w wojskach Symona Petlury. Następnie należał do Polskiej Organizacji Wojskowej w Charkowie ps. „Grzymała”. Był instruktorem wyszkolenia radio oraz kierownikiem wydz. mobilizacyjnego w komendzie okręgu. Na początku 1918 r. powrócił do kraju. Chory na tyfus, leczył się w szpitalu.

W niepodległej Polsce od stycznia 1919 r. służył w Wojsku Polskim, w szkole podoficerskiej w baonie saperów. Jako dowódca plut. saperów brał udział w wojnie z bolszewikami. W sierpniu 1920 r. został komendantem kursu reflektorów przy szefostwie inżynierii i saperów Frontu Litewsko–Białoruskiego. Od 1921 r. dowodził plut. w XXVIII baonie 1 psap. W roku 1922 mianowany ppor. sap., został zweryfikowany jako por. sap. z 1 lipca 1920 r. Od 1925 r. dowodził komp. 1 psap. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. sap., w tym też roku został dowódcą komp. w 6 baonie saperów. Od 1936 r. dowódca komp. szkolnej w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. sap., od tego roku był dowódcą komp. kursów oficerów i podoficerów zawodowych w Centrum Wyszkolenia Saperów.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowódca 21 baonu saperów 21 DPG. Brał udział w działaniach od Podbeskidzia po Lubelszczyznę.

Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.