Maria Iżykiewiczówna

Urodziła się 19 października 1899 r. w Warszawie. Córka Józefa i Aleksandry z Celińskich (zob.). Siostra Natalii (zob.).

Ukończyła gimnazjum w Kijowie, studiowała na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Przed I wojną światową należała do skautingu.

W kwietniu 1918 r. podjęła służbę w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie; posługiwała się pseudonimami: „Rawicz”, „Grażyna”, „Rawiczówna”, „Sława”. Ukończyła kurs podoficerski POW. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Józef Piłsudski rozkazem z 11 listopada 1918 r. rozformował POW.Jednak zakonspirowana Komenda Naczelna nr. 3 POW w Kijowie nie została rozwiązana. Podporządkowana Wojsku Polskiemu, kontynuowała działalność wywiadowczą na Ukrainie podczas wojny z Rosją bolszewicką lat 1919–1920. Iżykiewiczówna z pełnym poświęceniem prowadziła akcje wywiadowcze i kurierskie. We wniosku na Krzyż Niepodległości z Mieczami napisano:

Ob. Iżykiewiczówna Maria [...] odznaczała się wielką ofiarnością i gorliwością. W domu jej przez cały czas były przechowywane archiwa i dokumenty P.O.W. Za czasów okupacji bolszewickiej, ob. Iżykiewiczówna była przydzielona do Komendy Placu i, pełniąc jednocześnie obowiązki wywiadowczyni, załatwia wszelkie sprawy bieżące Komendy Placu, jak to: wynajduje lokale konspiracyjne, przyjmuje i wysyła kurierów, odbiera raporty z Okręgów. Powyższe prace są związane z wielkim niebezpieczeństwem i narażeniem życia. 14 czerwca 1919 r. ob. Iżykiewiczówna dostaje rozkaz przewiezienia raportów do Kraju. Przechodzi front bolszewicki w okolicach Dubna podczas najintensywniejszej w tym czasie akcji bolszewickiej, a po upływie 14 dni z rozkazami i pieniędzmi, przesłanymi przez Naczelne Dowództwo W.P., przechodzi powtórnie front i dostarcza takowe Komendzie Naczelnej. Nie zważając na zmęczenie i ciężkie warunki, ob. Iżykiewiczówna w dalszym ciągu prowadzi pracę wywiadowczą aż do grudnia 1919 r.

W grudniu z rozkazu Komendy Naczelnej nr 3 POW po raz trzeci przekracza front i dostarcza jej raporty do dowództwa Wojska Polskiego. W roku 1920 pełniła funkcję instruktorki oświatowej na froncie polsko-bolszewickim.

W następnych latach pracowała w Towarzystwie im. Józefa Piłsudskiego – organizacji powołanej w 1919 r. w Mińsku.  Była też nauczycielką w gimnazjum żeńskim w Puławach. Była też działaczką Związku Młodzieży Wiejskiej. Przewodniczyła Związkowi Strzeleckiemu w Bojanowie. W latach 30. XX w. w Bydgoszczy. zajmowała stanowisko przewodniczącej Przysposobienia Wojskowego Kobiet –  paramilitarnej organizacji kobiet powołanej przez członkinie dawnych organizacji Związku Strzeleckiego oraz Polskiej Organizacji Wojskowej, w roku 1923, w miejsce rozwiązanej rok wcześniej Ochotniczej Legii Kobiet.

Zmarła po 1938 r.

Odznaczona Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Walecznych.

Zaślubiła (8 października 1930) Tytusa Jemielewskiego (zob.), miała z nim syna (zm. 1938) i córkę.