Urodził się 4 grudnia 1896 r. we Lwowie. Syn Ignacego i Anny z Czarneckich.
W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Żmudzin”. Służył w 1 komp. II baonu 1 pp LP. W listopadzie zachorował na dyzenterię i od 25 listopada przebywał w filii szpitala Czerwonego Krzyża nr 1 w szkole przy Herbstgasse w Wiedniu. Później służył w 1 part LP.
Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 1 pap leg. Brał udział w całej kampanii wojennej pułku – m.in. uczestniczył w walkach z Ukraińcami o Lwów i z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., w pułku tym służył co najmniej do 1925 r. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. art., był wówczas oficerem II dyonu 19 pap, a w 1932 r. w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. Wiosną 1939 r. sprawował funkcję zastępcy oficera mobilizacyjnego 5 pal.
Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Był żonaty.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.