Urodził się 25 lutego 1899 r. w Lublinie. Syn Ignacego i Teofili z Durakiewiczów.
Ukończył gimnazjum filologiczne w Lublinie (1916), a następnie studiował na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego i z dniem 11 lipca 1925 r. uzyskał dyplom lekarski.
W czasie I wojny światowej w POW ps. „Orski”. Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie 1918 r. automatycznie wstąpił do WP.
W składzie 7 puł uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. Ranny 2 marca 1919 r. w okolicach miasta Słonim, w grudniu zachorował na tyfus. Po rekonwalescencji jako medyk przydzielony do szpitala epidemicznego 3 Armii. Brał udział w ofensywie kijowskiej. Z dniem 1 czerwca 1921 r. mianowany ppor. plek., po czym przeniesiony do rezerwy.
Po ukończeniu studiów w 1925 r. podjął pracę jako hospitant na oddziale chorób wewnętrznych Szpitala Świętego Łazarza. Ukończył kurs kierowników kolumn epidemicznych (grudzień 1925). Od 1 lutego 1926 r. pracował na terenie Polesia, a następnie uczestniczył w zwalczaniu tyfusu na terenie pow. Postawy. We wrześniu 1926 r. zamieszkał w Baranowiczach, gdzie pracował jako lekarz kolejowy i – przejściowo – lekarz powiatowy. Prowadził też poradnię przeciwgruźliczą.
Podczas kampanii 1939 r. 1 września zmobilizowany do WP. Był lekarzem szpitala wojennego w Brześciu nad Bugiem. Ewakuowany ze szpitalem do Grabowca koło Hrubieszowa.
Tam 25 września 1939 r. z personelem szpitala i rannymi zamordowany przez Sowietów. Pochowany w kwaterze wojennej Cmentarza Parafialnego w Grabowcu.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 1925) z Ireną Szymańską, miał z nią córkę Krystynę zamężną Glinkową, lekarza, oraz syna Jerzego.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar II wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 102/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.