Urodził się 1 marca 1890 r. w Perespie pow. Tomaszów Lubelski. Syn Józefa, ziemianina, i Jadwigi z Bąkowskich.
Między 1904 a 1906 r. zamieszkał z rodziną w majątku Kuźnica Bobrowska pow. Ostrzeszów. Ukończył sześć klas gimnazjum w Ostrowie Wlkp. i uzyskał maturę, po czym powrócił do majątku rodzinnego. Gospodarował u boku ojca, a potem samodzielnie.
W 1913 r. powołany do armii niemieckiej, do 1916 r. awansował do stopnia sierż.; służył w kwatermistrzostwie. Do 1918 r. uzyskał stopień zastępcy oficera.
Po zwolnienia z szeregów armii powrócił do majątku w Kuźnicy Bobrowskiej.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Jako jeden z nielicznych oficerów-Polaków na tym terenie objął dowództwo komp. grabowskiej. Brał udział w walkach na froncie południowym. 8 lutego 1919 r. przekształcona ona została w komp. rezerwową 12 pstrz wlkp. 13 marca mianowany przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej ppor. piech. (z dniem 1 grudnia 1918 r.). Dowodził tą komp. od maja do września, z miesięczną przerwą na pobyt w szpitalu. Od 1 października 1919 do 14 lipca 1920 r. pozostawał w dyspozycji PKU Kuźnica Bobrowska, a od 15 lipca DOGen Poznań. 15 listopada 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w swoim majątku. Był prezesem Kółka Rolniczego w Bobrownikach, inicjatorem założenia w Grabowie mleczarni. Przewodniczący koła Zw. Powstańców Wielkopolskich w Grabowie.
Podczas II wojny światowej poszukiwany przez Niemców, ukrywał się. W 1940 r. wysiedlony do Generalnej Guberni, kierował referatem zaopatrzenia rolnictwa w starostwie w Kielcach.
Po wojnie zamieszkał w Świbie koło Strzelc Opolskich.
Zmarł 20 listopada 1948 r. w Gliwicach. Pochowany na cmentarzu w Świbie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
Rodziny nie założył.
„Monitor Polski” nr 167/1932; M. Rezler, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.