Urodził się 7 grudnia 1895 r. w Brodnicy. Syn Leonarda, kupca, i Heleny ze Ślążyków.
Absolwent gimnazjum w Brodnicy. Po uzyskaniu matury podjął studia medyczne na uniwersytecie we Wrocławiu; ukończył cztery semestry.
Powołany do armii niemieckiej, w jej składzie uczestniczył w I wojnie światowej.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Jako pchor. san. służył w Szpitalu Okręgowym w Poznaniu. Podczas wyprawy kijowskiej w 1920 r. w stopniu ppor. san. w 701 szpitalu polowym. Następnie lekarz w 14 pap.
W latach 1921-1922 był lekarzem Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu. Zweryfikowany jako por. plek. z 1 czerwca 1919, w okresie od października 1922 do czerwca 1923 r. przebywał na kursie wychowania fizycznego w Poznaniu. Następnie służył w VII baonie sanitarnym (1923) i Oddz. Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu w Poznaniu (1924). Redaktor „Żołnierza Wielkopolskiego”, a w 1929 r. naczelny redaktor tygodnika „Junak” (organ wojewódzkiego komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego). W 1928 r. odkomenderowany na studia na Uniwersytecie Poznańskim, dyplom uzyskał w 1932 r. Od 1929 r. był młodszym lekarzem 3 plotn. W 1932 r. służył w kadrze zapasowej 4 Szpitala Okręgowego. 1 stycznia 1933 r. awansował na kpt. lek. i objął stanowisko naczelnego lekarza 57 pp. Jednocześnie pracował jako kierownik Miejskiej Poradni Sportowo-Lekarskiej w Poznaniu (1932-1934), a potem (do 1937 r.) przy Okręgowym Ośrodku Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w tym mieście. W 1937 r. skierowany do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, 18 listopada tego roku objął stanowisko kierownika referatu opieki lekarskiej w wydz. wychowania fizycznego i sportu w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie.
Działacz sportowy. W latach 1926-1928 pierwszy prezes Polskiego Zw. Hokeja na Trawie, był też referentem zdrowia w zarządzie Polskiego Zw. Bokserskiego.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty z Zofią Halbfach, małżeństwo to było bezpotomne.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; H. Kuński, Słownik biograficzny medycyny sportowej, „Medycyna Sportowa” nr 146/2003; „Monitor Polski” nr 171/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; B. Tuszyński, Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945, Warszawa 1999.