Marian Gryl

Urodził się 10 sierpnia 1896 r. w Tarnowie. Syn Władysława, mistrza rymarskiego, i Emilii z Królikiewiczów. Brat Tadeusza (zob.).

Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę w I Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego. Klasę ósmą ukończył i maturę uzyskał w czasie I wojny światowej w gimnazjum w Wiedniu.

Od lipca 1912 r. należał do XIV Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Tarnowie.

W czasie I wojny światowej 4 sierpnia 1914 r. w stopniu kpr. wstąpił do oddziałów strzeleckich i Legionów Polskich. Służył w 16 komp. 2 pp LP. W czasie działań w Karpatach zachorował (odmrożenie nóg) i w lutym 1915 r. leczył się w szpitalu w Wiedniu. Od 21 maja do 22 lipca 1915 r. był uczniem w szkole podchorążych LP w Kamieńsku. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym i został przydzielony do baonu uzupełniającego nr 3. Następnie wcielono go do formowanego 6 pp LP. W składzie 7 komp. uczestniczył w walkach na Wołyniu, awansując z dniem 15 grudnia 1915 r. na chor. piech., a 1 lipca 1916 – na ppor. piech. Przeniesiono go wówczas na stanowisko dowódcy plut. do 8 komp. Od maja 1917 r. był adiutantem II baonu, a od sierpnia 1917 r. adiutantem pułku.

Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austro-węgierskiej. Od październiku 1917 r. w 113 pp. Skierowany do szkoły oficerów rezerwy w Koszycach na Węgrzech. W kwietniu 1918 r. zdezerterował.

Przedostał się do Lublina i podjął działalność w POW. Śledzony przez żandarmerię austriacką wyjechał do Warszawy i ukrywał się w szpitalu Czerwonego Krzyża przy ul. Smolnej. Tu udało mu się nawiązać kontakt z rozproszonymi legionistami.

Od 1 listopada 1918 r. w WP. Służył w 3 pp leg, skąd 23 stycznia 1919 r. został przeniesiony do lotniczego baonu uzupełnień. Podczas wojny z bolszewikami pełnił służbę w Dowództwie Uzupełnień Wojsk Lotniczych, a następnie w 12 DP i 6 pp leg. Od lutego 1921 r. w Oddz. V Naczelnego Dowództwa.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, służył w 68 pp jako p.o. dowódcy II baonu (1923). Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na mjr. piech., 20 października 1924 r. przeniesiony do Oddz. IV Sztabu Generalnego (do 31 maja 1925 r.). 10 lipca 1925 r. został zastępcą szefa wydz. osad żołnierskich w Gabinecie ministra SWojsk, od 21 sierpnia 1926 r. był p.o. jego szefa. Od 23 maja 1927 r. dowodził II baonem 16 pp. 12 marca 1929 r. objął stanowisko oficera placu w Siedlcach. 6 lipca oddany do dyspozycji dowódcy OK nr IX, po czym 30 listopada 1929 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Tarnowie, a potem w Warszawie.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, zginął (?) podczas kampanii wrześniowej. Jego symboliczna mogiła znajduje się na Cmentarzu Starym w Tarnowie kwat. XII.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.