Urodził się 30 lipca 1894 r. w Poznaniu.
W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919 r., służył w 14 pap (1923). W 1924 r. był kierownikiem samodz. referatu informacyjnego DOK nr VII w Poznaniu. Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. art., w 1928 r. był dowódcą III dyonu 2 pac. W latach 1929–1931 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu szkoły 1 września 1931 r. został szefem sztabu 5 Brygady KOP „Polesie”. 1 stycznia 1933 r. awansował na ppłk. dypl. art. Od 28 listopada 1938 r. dowodził 10 pal. 24 sierpnia 1939 r. objął funkcję dowódcy artylerii dywizyjnej 10 DP.
Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. na tym stanowisku walczył w składzie Armii „Łódź”, a potem na Lubelszczyźnie. Po kapitulacji oddziałów Frontu Północnego pod Tomaszowem Lubelskim (27 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu II C w Woldenbergu.
Zginął 30 stycznia 1945 r. w czasie walki oddziałów sowieckich z niemieckimi w Deetz (Dziedzicach).
Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 259/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928,1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; P. Zarycki, 10 Kaniowski Pułk Artylerii Lekkiej, Pruszków 1997