Marian Karol Leichtfried

Urodził się 27 stycznia 1897 r. w Bełzie. Syn Leopolda, urzędnika kolejowego, i Herminy z Arnsteinów. Brat Edmunda Franciszka (zob.).

Ukończył gimnazjum w Jarosławiu, maturę wojenną uzyskał 5 października 1915 r.

W czasie I wojny światowej od 28 maja 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 komp. 4 pp LP. W jej składzie 15 lipca 1915 r. wyruszył na front. Ranny 31 lipca w bitwie pod Jastkowem, do 19 sierpnia leczył się w szpitalu rezerwowym w Lipniku na Morawach, a potem w szpitalu rezerwowym nr 1 w Wiedniu. Po rekonwalescencji w komp. uzupełniającej w Rozprzy.  Po uzyskaniu matury skierowany do kadry artylerii. 8 listopada przydzielony do baterii art. konnej przy 1 puł LP, był podoficerem łączności. Następnie w 3 baterii (uprzednia bateria artylerii konnej). Uczestniczył w walkach na Wołyniu. 1 marca 1917 r. odkomenderowany do szpitala koni, służył w nim do 1 listopada.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Dolinie, skąd zbiegł i przedostał się do Jarosławia. Tam schwytany, po czym osadzony w obozie w Żurawicy.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Tam dostał się do niewoli i do 31 października przebywał w obozie jenieckim w Udine. Stamtąd zbiegł do Lwowa, a potem do Szczuczyna,gdzie służył w POW.

Pracował jako zastępca kasjera w dobrach ks. Lubomirskiej.

W listopadzie 1918 r. organizował milicję w Szczuczynie, po czym 18 listopadazgłosił się do formowanego w Jarosławcu oddziału artylerii. Do 4 marca 1920 r. był dowódcą działonu, a potem w stopniu plut. wywiadowcą w 3 pap. Skierowany do 4 pap, do 10 czerwca służył jako adiutant i oficer łączności. Mianowany ppor. art., był oficerem wywiadowczym 2 baterii 4 pap, a potem dowódcą 4 baterii. Awansował na por. art.

Skierowany do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, po ukończeniu kursu powrócił do 4 pap, gdzie do 15 września 1921 r. dowodził baterią. Następnie bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. art. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. art.

W niepodległej Polsce w Grzybcieliszkach pow. Brasław, gdzie pracował na roli. Następnie w Straży Celnej. W 1926 r. w stopniu komisarza stał na czele komisariatu SC „Uścieryki” (inspektorat SC „Śniatyń”). Od 1928 r. w Straży Granicznej, z której 25 marca 1930 r. został zwolniony. Na początku lat 30. był kierownikiem Urzędu Celnego w Zdołbunowie, a potem urzędnikiem celnym w Turmoncie na Wileńszczyźnie.

Podczas II wojny światowej w końcu 1939 r. przedostał się do Szwecji. Od 1 czerwca 1942 r. służył w tamtejszej placówce wywiadowczej Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza ps. „Kozak”. Był aresztowany na terenie Niemiec, po czym osadzony przez Niemców w obozie koncentracyjnym w Mauthausen. Uwolniony w 1945 r.

Od 6 maja 1945 r. w Polskich Siłach Zbrojnych. 13 września 1948 r. zdemobilizowany, wyjechał do Szwecji, gdzie zamieszkał na stałe. Później zamieszkał w Wlk. Brytanii.

Był członkiem Stronnictwa Narodowego. Publikował w „Myśli Polskiej”, „Kulturze” i „Gońcu Karpackim”.

Zmarł 10 stycznia 1986 r. w Londynie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Marią Szczepiorską, a potem z Elsą Victorin, z którą miał córkę Inez Emmę Marię (ur. 1941).