Marian Ludwik Frydrych

Urodził się 14 sierpnia 1897 r. w Piotrkowie. Syn Jana i Marii z Wielgatów.

Ukończył Szkołę Handlową w Sosnowcu.

Od 1912 r. uczestniczył w organizowaniu na terenie Zagłębia Dąbrowskiego tajnego skautingu. Należał też do PDS. Latem 1914 r. uczestniczył w kurie instruktorskim PDS w Nowym Sączu. Po jego przerwaniu (2 sierpnia) przybył do Krakowa.

3 sierpnia przydzielony do 1 komp. kadrowej, z którą 6 sierpnia wyruszył na front ps. „Wielgat”, „Szulc”. W maju 1915 r. ranny podczas walk pod Kozinkiem, w lipcu powrócił do komp. Podczas walk na Wołyniu 2 października został ciężko ranny pod Sobieszycami. W marcu 1916 r. powrócił do komp. 6 października otrzymał stopień plut. Ukończył szkołę oficerską w Zambrowie (1917), po czym był instruktorem w obozie ćwiczebnym w Zegrzu. W następstwie kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, a potem w Łomży, skąd zbiegł w styczniu 1918 r.

Był organizatorem POW w Łomżyńskiem i Osrtrołęckiem, uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców w listopadzie 1918 r. i mobilizacji POW.

Od grudnia 1918 r. w stopniu ppor. piech. służył jako dowódca komp. w 33 pp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. W czerwcu 1920 r. otrzymał dowództwo I baonu. Ranny pod Szepietowem, po wyleczeniu się z ran powrócił do pułku. Awansowany na por. piech., brał udział w końcowych walkach pułku.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1925 r. na mjr. piech., był dowódcą (początkowo jako p.o.) I baonu 33 pp. 26 kwietnia 1928 r. został mianowany kwatermistrzem 30 pp, a 26 sierpnia 1929 r. dowódcą baonu w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na ppłk. piech., 21 stycznia otrzymał funkcję zastępcy dowódcy 18 pp. 23 marca 1932 r. został kierownikiem Okręgowego Urzędu WF i PW w Grodnie, zaś 26 stycznia 1934 r. szefem wydz. w Państwowym Urzędzie WF i PW. W okresie od 25 kwietnia 1934 do 6 lipca 1938 r. był Komendantem Głównym Zw. Strzeleckiego. Następnie dowodził 60 pp.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył m.in. w bitwie nad Bzurą.

Poległ 18 września 1939 r. w Dąbrowie Starej w Puszczy Kampinoskiej. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. B–10.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, fińskim orderem Białej Róży 3 kl., pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 4 kl. oraz awansował do stopnia płk.